บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 2

เวลาเย็น ที่บ้านอาเฉิน นับทองหิ้วถุงอาหารมา 2-3 ถุง  เดินเข้ามาในบ้าน อาเฉินเดินออกมาจากด้านในร้าน เพราะคิดว่าเป็นลูกค้า

"เอกภพล่ะ...เฮีย...อยู่ไหน...นี่ชั้นไปซื้อเป็ดพะโล้...ไก่อบมาจากร้านในเมืองเลยนะ..." นับทองเอ่ยถาม

“ออกไปข้างนอก ยังไม่กลับเลย..."

นับทองเลิกคิ้ว "ออกไปตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ...ยังไม่กลับอีกเหรอ...ไปกับใครอะ...เฮีย..."

อาเฉินพยายามพูดอย่างใจเย็น "นับทอง...เอกภพโตแล้วนะ...ไปเรียนเมืองจีน...ดูแลตัวเองมาตั้งหลายปี...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า"

นับทองถอนหายใจเอือมๆ "โอย...ยิ่งโตนั่นแหละ...ยิ่งน่าห่วง...เป็นหนุ่มโสด นักเรียนนอก...หล่อ หน้าตาดี มีอันจะกิน...หมวยแถว นี้ มันเห็นก็ตาโต...อยากจับกันเป็นแถว"

“ทำยังกะจะจับกันง่ายๆ...หลานลื้อมีสมอง มีตา มีขา...ถ้าคิดแล้ว...เห็นแล้ว...ว่าไม่ใช่...ไม่ชอบ... อีก็เดินหนีเองได้..."

"ผู้หญิงสมัยเนี้ย...มันมารยาล้านเล่มเกวียน...เอกภพตามไม่ทันหรอก"

อาเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วขยับไปหน้าร้านเมื่อเห็นเจ๊เม้าเดินมา นับทองมองแล้วเดินเข้าไปด้านในร้าน

อาเฉินยิ้มแย้มเอ่ยถาม "ซื้ออะไรดี....อาเม้า..."

"ผงซักฟอกกับน้ำยาปรับผ้านุ่ม...แล้วก็...เดี๋ยว...ขอดูก่อนนะ" เม้าทำเป็นเดินดูของแต่ชะโงกมองเข้าไปด้านใน

"ได้...ได้...เลือกตามสบาย...ไม่ต้องรีบ"

เม้าทำเป็นเดินดูของแต่ตามองเหมือนหาอะไร

นับทองโผล่ออกมาจากหลังบ้าน  "มองหาอะไรหะ.....ยายเม้า..."

เม้าถึงกับสะดุ้ง ไม่นึกว่านับทองจะโผล่มาแบบไม่รู้ตัว "โอย...ตกใจหมด...โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"

“ก็มัวแต่สอด...ส่าย...สายตาหาอะไรอยู่ล่ะ" นับทองเอ่ยอย่างรู้ทัน เม้าทำท่าเหมือนโดนจับได้ ก็เกลื่อน สีหน้าเล็กน้อย“จะมาหาข่าวไปเม้าอีกล่ะซิ...แหม...ไม่ให้เสียชื่อเลยนะ...ยายเม้า...หลานชายชั้นออกไปข้างนอก ยังไม่ กลับ...ไม่ต้องชะเง้อ"

เม้ามองนับทองแล้วหมุนตัวกลับไปทางอาเฉินที่อยู่หน้าร้าน เม้าทำท่าผิดหวัง เซ็งๆ "ฤกษ์ไม่ดีแล้ว...พรุ่งนี้ค่อยมาซื้อใหม่แล้วกัน..." พูดจบก็เดินออกไป

อาเฉินมองตามอย่างขำๆ