บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 15 หน้า 4
ดนัยพาล “หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ คุณจะยังอยากได้ทับทิมอะไรอีก?!!”
“ก็ทับทิมที่ฉันจะต้องหามาเสริมบารมีตัวเองจะได้เป็นหน้าเป็นตาให้คุณไงคะ?!!” อรุณฉายหันไปบอกกับพิชัย “ได้ยินแล้วใช่มั้ย ไปเอาทับทิมเม็ดนั้นมาให้ฉัน ฉันต้องได้เป็นเจ้าของมัน!!”
“ครับคุณหญิง!”
อัคนีนั่งอยู่ในห้องทำงาน คิดอึ้งๆถึงเรื่องที่พระอรรคตัดคออุบล อัคนีรับไม่ได้กับสิ่งที่พระอรรคทำกับอุบล ได้ยินเสียงตรวนลากกับพื้น พร้อมกับกลิ่นหอมของดอกซ่อนกลิ่นโชยมา อัคนีชะงักเงยหน้ามอง
ที่หน้าประตูห้อง สโรชินีเดินเข้ามาหาอัคนี “สวัสดีค่ะ ดิฉันเอาทับทิมมาคืนคุณ” เธอวางกล่องทับทิมลงที่โต๊ะ
“มันเป็นของคุณไม่ใช่เหรอ...” สโรชินีไม่ตอบหันหลังจะเดินกลับ “สโรชินี...คุณกับผม...เรา...เป็น...เหมือนกันใช่ไหม”
“เป็นคนน่ะเหรอคะ...แล้วคุณเห็นฉันเป็นอะไรล่ะ” สโรชินีเดินกลับมา
“คุณ...คืออุบล นางรำคนนั้น...คนที่ผมฝันเห็นมาตลอดใช่มั้ย?” สโรชินียิ้มแทนคำตอบ “ส่วนผมก็คือพระอรรค คนที่เค้า...” เขาพูดไม่ออกว่าตัดหัวอุบล
“ตัดคอดิฉัน เพื่อยัดเยียดหน้าที่เฝ้าทรัพย์แผ่นดินให้ ส่วนเค้าก็หนีไปกับคนที่เค้ารัก...” อัคนีอึ้ง “เขากระทำกับเมียทาสของเค้าอย่างโหดเหี้ยม กักขังให้ต้องทำหน้าที่นี้ ส่วนวิญญาณของเค้าก็ได้ไปเวียนว่ายตามกรรมกับคนที่เค้ารัก...”
“ถ้าผมเคยทำอย่างนั้นจริง...ผมขอโทษ”
“คำขอโทษในเวลาที่สายเกินไปไม่มีความหมายหรอกค่ะ!!... วิญญาณของฉันต้องจมอยู่ที่นั่น เฝ้าทำหน้าที่ปกป้องทรัพย์อันมีค่ามหาศาลจากเหล่าผู้คนที่โลภโมโทสันต์ จะกี่ร้อยปีกี่ชาติภพ คนพวกนั้นก็ไม่เคยหมดไป...จะมีอะไรน่าขยะแขยงไปกว่ากิเลสมนุษย์ แล้วฉันก็ต้องจมอยู่กับมัน...นานนับร้อยๆปี!!”
อัคนีเสียใจ “ผม..เสียใจ และผมก็รู้สึกได้ว่าพระอรรคก็เสียใจมากเหมือนกัน”
“คุณพยายามจะบอกว่าเค้าเสียใจ เพื่อให้ฉันเห็นใจเค้างั้นเหรอคะ?” อัคนีมองเศร้าๆ “ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร เค้าก็เห็นแก่ตัวอยู่ดีค่ะ!!”
“เพราะอย่างนี้คุณถึงโกรธแค้นผม... แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกผมตั้งแต่แรก?”
“คุณคิดว่ามันง่ายหรือกว่าที่ดิฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าคุณอย่างนี้ได้? ฉันต้องใช้เวลาเป็นร้อยๆปีเพื่อตามหาคุณ...กี่ภพกี่ชาติที่วิญญาณของคุณเวียนว่ายตายเกิด ...บางชาติถึงแม้ได้พบ แต่ก็ไม่อาจแตะต้อง!... คุณไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันต้องทำอะไรมากแค่ไหน กว่าที่จะมีโอกาสวันนี้!!! ถึงเวลาที่คุณจะต้องชดใช้ให้กับฉันแล้ว!!”
“ชดใช้ยังไง?”
“เมื่อถึงวันนั้น ดิฉันจะมารับคุณเอง!!!”
อัคนีมองสโรชินีด้วยความรู้สึกสับสน เสียใจ สโรชินีจ้องหน้าอัคนีตัดสินใจหันกลับจะเดินออกไป