บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 23 หน้า 3
พระอรรคหยิบศิราภรณ์ “ข้าสวมให้...” พระอรรคสวมศิราภรณ์ลงที่ศีรษะของอุบล พร้อมกับบริกรรมคาถา อุบลสวมชุดนางรำเต็มเรียบร้อย ถอยไปยืนให้พระอรรคดู พระอรรคยิ้มชื่นชม “เจ้างามเหลือเกิน...อุบล”
อุบลยิ้ม หันกลับไปดูกองสมบัติที่บัดนี้เป็นของตนเองอย่างสมบูรณ์ พระอรรคหันไปหยิบตรวนที่มีโซ่ยึดไว้กับผนังอุโมงค์ แล้วเอามาสวมเข้าที่ข้อเท้าข้างขวาของอุบลพร้อมกับบริกรรมคาถาสาปแช่งเพื่อจองจำอุบลไปด้วย
อุบลตกใจหันมาหาพระอรรค “คุณพระทำอะไรเจ้าคะ?”
พระอรรคหยิบดาบแล้วลุกขึ้นถอยออกจากอุบล อุบลพยายามดึงตรวนออกจากข้อเท้า แต่ไม่สำเร็จ มือพระอรรคดึงดาบออกจากฝัก อุบลตกใจมองหน้าพระอรรค ใบหน้าพระอรรคนิ่งเฉย พระอรรคง้างดาบ อุบลลืมตาโพลง กรีดร้องด้วยความตกใจ ดาบฟันคอ ฉับ! เลือดกระเซ็นเปื้อนสมบัติ และผนังอุโมงค์ ดาบหลุดมือร่วงตกอยู่ที่พื้นข้างๆร่างของอุบลที่ล้มลงนอนข้างกองสมบัติ
“เจ้าสัญญาแล้วว่าวิญญาณเจ้าจักปกป้องทรัพย์แผ่นดินนี้ไว้ ขอให้วิญญาณเจ้ากระทำตามสัญญานั้นเถิด วิญญาณเจ้าจงสถิตอยู่ ณ ที่นี้ตลอดกาล!!”
ดาบนั้นมีรอยเลือด สักครู่เลือดจากตัวอุบลก็ค่อยๆไหลลงมาท่วมดาบจนแดงเต็มพื้น พระอรรควิ่งหนีออกไปจากอุโมงค์ และไม่เหลียวกลับไปมองอีกเลย!
พระอรรคที่ตัวเปื้อนเลือดอุบล วิ่งหนีจากภาพศพอุบล พระอรรคหายใจหอบแรงทั้งเหนื่อยและเสียใจที่ต้องฆ่าอุบล พระอรรคหยุดที่หน้าปากอุโมงค์ แล้วร้องไห้ราวกับจะขาดใจ
“ศัตรูมากเท่าไหร่เขาไม่เคยท้อ แต่การฆ่าคนที่รัก ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ยากที่จะทำโดยไม่รู้สึกอะไร...”
พระอรรคร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
อัคนียืนมองซากโครงกระดูกของอุบล รู้สึกได้ถึงความเศร้าเสียใจของพระอรรคในวันนั้น ทิพอาภา เชษฐาอึ้งไป อุบลมองอัคนีนิ่ง
อัคนีต่อว่า “แต่เขาคิดผิด ผู้หญิงที่เขารัก ไม่ได้รักและภักดีกับเขา อย่างที่เขาคิด!!”
อุบลสวน “ไม่!! ข้ารักและภักดีกับท่านด้วยทั้งหมดของวิญญาณข้า แต่ดูสิว่าท่านได้ตอบแทนกับข้ายังไง?”
“การฆ่าคนไม่ใช่ของง่าย”
“แต่ท่านก็ทำ!!!”
“คุณไม่ภูมิใจเหรอที่เขารักและไว้ใจคุณเท่ากับตัวเขาเอง?!...” อุบลอึ้ง “คุณโชคดีกว่าเขามาก เพราะคนที่ตาย หัวใจจะไม่ต้องเจ็บปวด สมองจะไม่ต้องจำภาพที่คนที่เรารักตายไปต่อหน้า” อัคนีหันไปที่โครงกระดูกร่างของอุบล
ร่างของอุบลล้มพับลงต่อหน้า เลือดพุ่ง หัวกระเด็นไปอยู่บนกองสมบัติ พระอรรคมองไปที่หัวของอุบลที่มองจ้องมาหาตัวเอง
“ตาของคุณยังจ้องมอง ปากเหมือนอยากจะพูดอะไร กล้ามเนื้อทุกส่วนยังเต้นเหมือนกับมีชีวิต...”