บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 23 หน้า 5

ขุนวิจิตร ทิพหอบเสื้อผ้าหนีมา มีทหารของพระอรรคคอยคุ้มกัน ทั้งหมดวิ่งมาจนจะถึงท่าเรือ เสียงระเบิดยังดังเป็นระยะ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของชาวบ้านและทหารดังรอบๆ ทหารพระอรรครีบวิ่งไปเตรียมจัดแจงเรือ ขุนวิจิตรตามไปช่วย ทิพหยุดชะเง้อรอพระอรรค ทันใดนั้นมีโจรโพกผ้าเข้ามาจะกระชากห่อผ้าที่ทิพถืออยู่ ทิพยื้อไว้ไม่ยอมปล่อย โจรง้างดาบจะฟัน ทหารพระอรรครีบเข้ามาฆ่าโจร

ขุนวิจิตรเข้ามาดึงทิพ “รีบลงเรือเถิดลูก!!”

ทิพยื้อไว้ “แต่คุณพระบอกว่า จะพาพี่อุบลตามมา เราจะไม่รอก่อนหรือเจ้าคะ?”

ทหารพระอรรควิ่งมาจากท่าน้ำ“ได้เรือแล้วขอรับท่านขุน! รีบไปเถอะขอรับ!!”

ขุนวิจิตรมองไปที่ท่าเรือ เห็นเรือเพียงสองลำ ทิพกับขุนวิจิตรละล้าละลัง เป็นห่วงที่พระอรรคกับอุบลยังไม่มา

ทหารเร่ง “ท่านขุนขอรับ เดี๋ยวจะไม่ทันการนะขอรับ!!”

ได้ยินเสียงระเบิดตู๊มดึงขึ้นใกล้ๆ ชาวบ้านวิ่งแตกฮือหนีมาแต่ไกล ทุกคนมุ่งมาทางท่าน้ำ

ขุนวิจิตรตัดสินใจ “เราล่วงหน้าไปก่อนเถิด ถ้ารออยู่อาจจะไม่รอดทั้งหมด!! ไป!!”

ขุนวิจิตรดึงทิพลงเรือไปจนได้ ทหารพระอรรคอีก ๔ คนตามคุ้มกันลงเรือไป แล้วออกเรือทันที ทิพหันกลับมามองอยุธยาที่เต็มไปด้วยทะเลเพลิง ซากศพชาวบ้าน มีชาวบ้านอีกกลุ่มวิ่งหนีมา ทหารอังวะไล่ต้อนมาที่ท่าน้ำ ไล่ฆ่าชิงทรัพย์เป็นที่น่าสังเวชใจ

บรรยากาศที่ลานวัด มีชาวบ้านจำนวนหนึ่งช่วยกันปฐมพยาบาลให้กับทหารที่นอนเจ็บอยู่ ขุนวิจิตร และทิพก็ช่วยทหารที่นอนเจ็บอยู่ในนั้นด้วย ที่มุมหนึ่ง มีทหารที่ท่าทางสะบักสะบอม เลือดอาบหิ้วปีก พยุงกันเข้ามากลุ่มหนึ่ง

ชาวบ้านมองเห็นทหารที่เจ็บก็ตะโกน “มีคนเจ็บเพิ่มทางนี้!!”

ชาวบ้านที่ยังว่างอยู่รีบกรูเข้าไปช่วยกันพยุงทหารกลุ่มนั้น ทิพวิ่งเข้ามาดูว่าเป็นพระอรรคหรือเปล่า แต่เห็นว่าไม่ใช่ก็ชะงักไปนิดนึง แล้วรีบเข้าไปช่วยคนเจ็บ

“หลังสงครามสงบ ทิพได้แต่เฝ้ารอเขา...จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต”

ภายในห้องนอนของทิพในอดีตที่จันทบูร ทิพที่ป่วยนอนหมดลมหายใจ ขุนวิจิตรที่แก่ลงไปมากนั่งร้องไห้กับศพของทิพเพียงคนเดียว

อัคนีจ้องหน้าอุบล

อุบลเปลี่ยนจากใบหน้าโครงกระดูกกลับมาเป็นหน้าปกติ คิดประมวลเหตุการณ์ยิ่งไม่เข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเธอถึงไปตายอยู่เคียงข้างกับท่าน?”

เชษฐางุนงง “นั่นสิครับ ถ้าพระอรรคต้องไปดูแลพ่ออยู่หัวก็น่าจะไปที่วัง แล้วทำไมถึงไปตายอยู่ที่วัดพุทไธศวรรย์ได้?”