บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 16 หน้า 4
เชษฐารีบบอก “เปล่าๆ ผมยังไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เอางี้ ผมสัญญาว่าจะเป็นผู้ฟังที่ดีและไม่ตัดสินทิพ แต่ทิพช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจอีกนิดได้มั้ย?”
ทิพอาภาพยายามอธิบาย “ก็เมื่อคืนพอทิพคิดว่าทิพอยากจะรู้เรื่องราวที่มันเกิดขึ้น ภาพพวกนี้มันก็ผุดขึ้นมาในหัว ทิพไม่รู้จะบอกใครว่ายังไง ก็เลยตัดสินใจวาดเก็บเอาไว้”
“ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันดูไม่มีเหตุผลไปหน่อยมั้ยทิพ? เอ่อ ขอโทษ”
“ก็แล้วแต่เชษฐ์จะคิดแล้วกัน” เธอหันไปวาดภาพต่อ
เชษฐามองทิพอาภาที่วาดรูปแล้วจะเปลี่ยนดินสอ เชษฐาคว้าที่ใส่ดินสอไป ทิพอาภาชะงัก หันมามอง
“...คัทเตอร์อยู่ไหน? ผมจะเหลาดินสอให้”
ทิพอาภายิ้มให้ “ขอบใจนะเชษฐ์”
เชษฐาหยิบกาแฟส่งให้ “ส่วนนี่กินซะ เดี๋ยวมันเย็นแล้วไม่อร่อย”
ทิพอาภารับกาแฟ แล้วหยิบคัทเตอร์ส่งให้ เชษฐารับไปแล้วลงนั่งเหลาดินสอ ทิพอาภาหันไปกินกาแฟ แล้ววาดภาพต่อ เชษฐาแอบมองทิพอาภาที่สเก็ตซ์ภาพ
ใครคนหนึ่ง มองลุงอ่อนสะพายกระเป๋าใส่ของ เดินนำพิชัยและบอดี้การ์ดที่หิ้วกระเป๋าใส่อุปกรณ์สำหรับขุดกรุสมบัติเข้ามาตามป่า ในมือของลุงอ่อนและบอดี้การ์ดสองคนถือไฟฉายคนละกระบอกส่องไปตามทาง
ลุงอ่อนรู้สึกเหมือนถูกมอง หันขวับไปที่มุมหนึ่ง แต่ไม่เห็นใคร
พิชัยสงสัย “มีอะไรลุง?”
“ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมอง”
ทุกคนมองตามไปที่ลุงอ่อนมอง แต่ไม่เจอใคร
พิชัยไม่พอใจ “อย่าลีลานะลุง นี่กรุสมบัติอยู่แถวนี้จริงเหรอ?”
ลุงอ่อนพยักหน้า “ใช่ แถวนี้เค้าเรียกท้ายวังโบราณ วันดีคืนดีชาวบ้านแถวนี้ชอบเห็นผู้หญิงสวยๆ แต่งชุดโบราณออกมาเดิน… เค้าเล่ากันว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมาก เป็นเจ้าแม่...”
บอดี้การ์ดพูดขำๆ “เป็นเจ้าแม่ก็ดีสิ เจอจะได้ขอหวย...”
“แต่บางที เจ้าแม่ก็ไม่มีหัวนะ!” ลุงอ่อนชะงักหันดูบรรยากาศรอบๆที่เงียบสงัด ไม่มีลม ไม่มีเสียงใดๆ ดูวังเวงน่ากลัว ลุงอ่อนยกมือขึ้นมานับนิ้ว แล้วชะงักไป “ฉันว่าเรากลับบ้านก่อนดีกว่า ท่าทางไม่ค่อยดี... เคยได้ยินไหม? “ศูนย์หนึ่งอย่าพึ่งจร แม้ราญรอนจะอัปรา” ...ทางคุณไสยท่านว่าเป็นยามของพวก...เค้า”
บอดี้การ์ดซัก “เค้าน่ะใคร? ผีเหรอ?” ลุงอ่อนไม่กล้าพูดต่อ
พิชัยชักปืนจ่อลุง “ลุงกลัวผี แต่พวกผมกลัวเจ้านาย!! ยังไงคืนนี้ก็ต้องเข้าไปให้ถึงกรุสมบัติให้ได้!”
“งั้นฉันจะพาพวกคุณไปแค่ทางเข้ากรุสมบัติ ที่เหลือพวกคุณจะทำอะไรก็จัดการเอาเองแล้วกัน..” ลุงอ่อนเดินนำไป พิชัย บอดี้การ์ดเดินตาม
อุบลเดินผ่านหลังบอดี้การ์ดที่เดินท้ายสุด เจ้านั่นชะงักหันมามอง แต่ไม่เห็นใคร รีบวิ่งตามไป