บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 16 หน้า 7
ในห้องทำงานอัคนี อัคนีมองเอกสารตรงหน้าคิดเครียดๆ “...เมื่อคนผู้นั้นกลายเป็นผู้เฝ้าทรัพย์แห่งแผ่นดินแล้ว จักมีฤทธิ์ อำนาจสูงส่งยากจักหาผู้ใดต่อกรได้ไม่...”
ที่ทางเดินในอุโมงค์ อุบลมองบอดี้การ์ดสองคนซึ่งเดินถือไฟฉายลงมาในอุโมงค์จนสำเร็จ จันเดินตามหลังบอดี้การ์ดสองคน ทางเดินนั้นเป็นทางเดินแคบๆ ทั้งคู่ใช้ไฟฉายสาดไปรอบๆ
“ทำไมมันลึกอย่างนี้วะ แล้วไหนวะสมบัติ!?”
“หรือจะโดนไอ้ลุงหลอกเอาวะ?”
ทันใดนั้น เจ้าคนหนึ่งก็สาดไฟฉายกระทบกับวัตถุบางอย่างมีแสงสีทองสะท้อนกลับมา“นั่นไงมึง!!!”
ทั้งคู่ช่วยกันสาดไฟไปตรงหน้า มีกองสมบัติเหลืองทองอร่ามตั้งอยู่ ทั้งคู่ตาลุกวาว อุบลยืนอยู่ข้างกองสมบัติมองบอดี้การ์ดสองคนนิ่งๆ บอดี้การ์ดสองคนไม่เห็นอุบล
“สมบัติจริงๆด้วยว่ะ เยอะแยะไปหมดเลย!!” มันหยิบมือถือขึ้นมาทันที “เดี๋ยวกูถ่ายรูปส่งให้คุณหญิงดูก่อน”
คนฟังยกมือตบบอดี้การ์ดอีกคน “ไอ้โง่!! ของเยอะแยะขนาดนี้มึงจะเอาให้คุณหญิงหมดทำไมวะ? เราเก็บไว้เองบ้างก็ไม่มีใครรู้หรอกเว้ย”
บอดี้การ์ดที่โดนตบพยักหน้าหันมองที่กองสมบัติ พอเห็นมงกุฎสีทองอร่ามก็เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดูอย่างตื่นตา
“จัน!!”
“ได้ขอรับ นายหญิง”
ทันใดนั้นจันก็จับมือของบอดี้การ์ดนั่นไว้ โดยที่ไม่มีใครเห็นจัน
เจ้านั่นร้องโวยวายทันที “อ๊ากกกกกกกก!!!”
หน้าโบสถ์ พิชัย ลุงอ่อนได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างต่อเนื่องก็ชะงักใจไม่ดี
ลุงอ่อนรีบพนมมือยกขึ้นไหว้ “ลูกขอโทษ...ลูกจะไม่ยุ่ง...”
เสียงตรวนลากพื้นดังขึ้นที่มุมหนึ่ง ลุงอ่อนหันไปมองแต่ก็ไม่เห็นใคร พอหันกลับมาเห็นอุบลยืนอยู่ตรงหน้า ลุงอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วยกมือไหว้ทันที พิชัยมองงงๆ ว่าลุงอ่อนไหว้ใคร เพราะยังไม่เห็นสโรชินี
“เจ้าแม่...ลูกเลิกประพฤติชั่วไปนานแล้ว ลูกไม่ได้อยากทำเลย แต่ลูกถูกบังคับ มันจะเอาชีวิตลูก... ปล่อยลูกไปเถอะ...”
พิชัยมองอย่างระแวง “ลุง!! เป็นอะไร? ลุงไหว้ใครเนี่ย? ผมไม่เห็นใครเลย!”
“กลับไปซะ แล้วอย่าพาใครมาที่นี่อีก!!”
ลุงอ่อนก้มลงกราบอุบล อุบลเลือนหายไป แต่ลุงอ่อนยังยกมือไหว้พร้อมกับพึมพำเหมือนเดิม“เจ้าแม่...ลูกจะไม่ทำอีกแล้ว ไม่ทำแล้ว!!!”
พิชัยมองรอบตัวงงๆว่าลุงอ่อนกลัวอะไรกัน