บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 16 หน้า 9

ห้องทำงานอัคนี อัคนีนั่งอ่านคำแปลจากสมุดข่อย “…สามารถสำเร็จโทษ แลลงอาญามันทุกผู้ทุกนามที่มิหวังดี โลภ หลง แลอยากได้ อยากมีในทรัพย์แห่งแผ่นดิน...”

ทิพอาภา สเก็ตซ์ตรงส่วนชุดนางรำของอุบล

นอกโบสถ์ พิชัยยังยืนช็อคๆอยู่ หัวของบอดี้การ์ดที่โดนจันฟันกลิ้งมาร่วงอยู่ตรงเท้าของพิชัย

“เฮ้ย!!!”  พิชัยมองภาพหัวของบอดี้การ์ดพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณ ก็ไม่เห็นใคร พิชัยเงยหน้าไปเห็นร่างของอีกคนที่โดนแขวนคอ หมดลมคาขื่อ ก็รู้ทันทีว่าโดนดีเข้าแล้ว

ทันใดนั้น แขนของร่างที่ไร้หัวก็ถูกฟันฉับ แล้วกระเด็นลอยผ่านหน้าพิชัย ไปติดอยู่บนต้นไม้แถวบริเวณโบสถ์ พิชัยที่เห็นภาพนั้นก็ช็อค รีบวิ่งหนีออกไปทันที อุบล จันมองพิชัยที่วิ่งหนีออกไป จันทำท่าจะตามพิชัยไป แต่อุบลห้ามไว้

“ปล่อยมันไปจัน ให้โอกาสมันได้ไปทำหน้าที่ของมัน...”

เสียงอ่านสมุดข่อยของอัคนีดังต่อเนื่อง ชิ้นส่วนของบอดี้การ์ดค่อยๆตกลงบนต้นไม้ที่อยู่แถวๆโบสถ์ละชิ้นๆ ติดคาอยู่บนต้นไม้อย่างสยดสยอง อุบลมองนิ่งๆ

“แลมันผู้ใดที่โดนสำเร็จโทษแลลงอาญาแล้ว... วิญญาณจักต้องตกเป็นทาสของผู้เฝ้าทรัพย์ แลสิงสถิตอยู่ ณ ที่นั้น จนกว่าจะหมดกรรมที่ต้องชดใช้จึ่งจักไปผุดเกิดตามแต่บุญวาสนาของตน”

ทิพอาภา สเก็ตซ์ทั้งภาพ เป็นภาพของนางรำที่ไม่มีหัว ที่ข้อเท้ามีตรวนล่ามอยู่ ยืนอยู่หน้าขุมสมบัติในอุโมงค์

ทิพอาภา เชษฐามองรูปนั้นอึ้งๆ

อุบลเดินกลับเข้าอุโมงค์ เสียงตรวนลากพื้นดังก้องไปทั่วอุโมงค์ วิญญาณบอดี้การ์ดสองคนเดินตามอุบล อุบลหันมองด้วยแววตาเศร้าและเจ็บปวดต่อความโลภของมนุษย์

“ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ เราต้องพบกับคนอย่างพวกมัน ทั้งรู้ว่าพวกมันจักทำเช่นไร แต่ก็มิอาจแตะต้อง! จำต้องทนดูจนกว่าพวกมันจักลงมือกระทำสิ่งนั้น... ๒๔๙ ปีที่เราต้องทนทุกข์ทรมาน จมอยู่กับความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์!!!” เธอสั่งวิญญาณบอดี้การ์ดทั้งสองคน “...เจ้าจักต้องอยู่กับทรัพย์ที่เจ้าอยากได้ จนกว่าวาระแห่งกรรมของเจ้าจะมาถึง!!!!”

วิญญาณบอดี้การ์ดทั้งสองถูกวิญญาณที่เป็นลูกน้องของอุบลมาก่อนดึงลากหายเข้าไปในมุมมืด อักขระที่วิ่งวนอยู่ทั่วตัวของอุบลค่อยๆวิ่งกลับลงสู่โซ่ตรวนแล้วสงบนิ่งลง

ในห้องทำงานอัคนี อัคนียังนั่งอ่านเอกสารสมุดข่อยอยู่ที่เดิม “...หากมีแต่เพียงวิญญาณของผู้เฝ้าทรัพย์แห่งแผ่นดินเท่านั้น จักต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับประกาศิตนี้ ทุกภพทุกชาติ...หาได้เวียนว่ายตายเกิดไม่!!!”

อัคนีอึ้งๆ คิดถึงหน้าที่ที่อุบลจะต้องเจอแล้วยิ่งสงสารอุบล