บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 17 หน้า 2
สโรชินียิ้ม “รู้สิคะ ...ท่านไม่ต้องห่วงนะคะ เจ้ากรรมนายเวรย่อมทำหน้าที่ของเขาตามวาระ กรรมดีจะส่งผลคุ้มครองคนดี แต่คนทำกรรมชั่วย่อมได้รับผลตอบแทนเสมอ ไม่ว่าช้าหรือเร็ว เพราะกรรมมีอำนาจเหนือสิ่งทั้งปวง!”
“ฉันก็หวังไว้อย่างนั้น...” เขานึกถึงญาติสุนทร “ไม่อย่างนั้น คนคงหมดศรัทธาต่อความดี แล้วนี่หนูมาทำบุญเหมือนกันเหรอ?”
“ดิฉันไม่ได้มาทำบุญหรอกค่ะ... มารับ...” อัคราชะงักแปลกใจ
“คุณคะ...” อัคราหันไปมองอัมพวันที่เดินเข้ามากับใหญ่ที่ถือของเดินตามมาด้วย “เรียบร้อยมั้ยคะ เดี๋ยวคุณต้องไปที่พรรคต่ออีก...” เธอมองหา “แล้วเมื่อกี้คุยกับใครเหรอคะ?”
“ก็คุยกับ...” เขาบอกพลางหันไปก็ไม่เห็นสโรชินีแล้ว ทำให้ชะงักแปลกใจ
ใหญ่กลัวๆ “ท่านอย่าบอกนะครับว่ากำลังคุยกับ..ผ..ผี!!!”
อัมพวันปราม “ใหญ่...”
“แต่ก็ไม่น่านะครับเพราะเมื่อกี้คุณหญิงกรวดน้ำให้หมดเลย ทั้งเจ้ากรรมนายเวรของคุณท่าน ของคุณหญิง แล้วก็ของนายด้วย... สาธุ มารับส่วนบุญไปแล้วก็อย่ามารบกวนกันเล๊ยยยย”
อัคราชะงัก แว้บนึกถึงที่สโรชินีพูดว่า มารับ หรือสโรชินีจะหมายถึงมารับส่วนบุญ...
อัคนีเปิดหีบโบราณออก มีเครื่องมือเก่าของช่างสิบหมู่วางอยู่รวมกัน และมีชุดพู่กันที่เหลือเป็นเศษไม้ของพู่กันเก่าๆ ในถุงผ้าผุกร่อนวางอยู่ และยังมีอุปกรณ์เครื่องใช้ของผู้หญิง ทั้งขวดน้ำปรุง หวี กระจก ปิ่นปักผม กระปุกดินสอพอง อัคนีค่อยๆ เอาของทีละชิ้นออกมาวางบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง
“นี่มันของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงทั้งนั้นเลยนี่คะ”
“ใช่...” เขาชี้อุปกรณ์ช่างสิบหมู่ และชุดพู่กัน “แต่ของพวกนี้ไม่น่าจะเป็นของผู้หญิง...”
ทิพอาภามองเครื่องมือของช่างสิบหมู่ “เหมือนอุปกรณ์วาดภาพเลยค่ะพี่อัค..” ทิพอาภามองเศษไม้ที่เป็นชุดพู่กันผุกร่อน แล้วจับอย่างเบามือ เธอนึกถึงในอดีตพระอรรคยื่นชุดพู่กันให้กับทิพที่โรงซ้อมละครของอุบล ทิพอาภารู้สึกแว๊บในใจอย่างประหลาด“พู่กัน..”
“อะไรนะทิพ?”
ทิพอาภาชี้ชุดพู่กัน “ชุดพู่กันแบบนี้ ทิพเคยฝันเห็นค่ะ มันเป็นของพระอรรคที่ให้กับทิพ”
“พระอรรคให้กับทิพ....” เขาหันไปมองเครื่องมือช่างสิบหมู่ “ของสำหรับวาดภาพ... ของใช้ผู้หญิง... หรือว่าหีบใบนี้เป็นของทิพ”
อัคนีชะงัก คิดไปถึงตอนที่ขุนวิจิตรมาคุยกับพระอรรค ให้พระอรรครับทิพเป็นเมียอีกคน อัคนีอึ้งๆ“พี่นึกออกแล้วว่าคุณลุงคนนั้นหน้าเหมือนใคร!”