บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 5 หน้า 4
สโรชินีบอกลาอัครา “ดิฉันเห็นจะต้องกลับสักที เวลาของดิฉันใกล้จะหมดแล้ว”
สโรชินียื่นแก้วน้ำคืนให้เชษฐา เชษฐาจงใจจับที่ก้านแก้ว สโรชินีไหว้ทั้งสามคน
“งั้นผมขอไปส่งคุณสโรชินีก่อนนะครับ” อัคนีหันมองหน้าทิพอาภา ทิพอาภายิ้มเข้าใจ อัคนีเดินออกไปพร้อมกับ
ทิพอาภานิ่งๆไม่พูดอะไร รู้สึกว่าคงหยุดอัคนีไม่ได้แล้วจริงๆ เชษฐามองแก้วน้ำที่อยู่ในมือ
สโรชินี อัคนีเดินออกมาที่นอกตัวตึก สโรชินีเดินเลี้ยวไปทางสวน แล้วหยุด หันมาคุยกับอัคนีทันที
“ดิฉันตั้งใจจะคุยกับคุณเป็นคนสุดท้าย”
อัคนีมองสโรชินี “คุณเป็นใครกันแน่?”
“คุณคิดว่าดิฉันเป็นใครล่ะคะ?”
“คุณอย่าเพิ่งย้อนผมได้ไหม?! บอกผมมาตรงๆว่าคุณเป็นใคร!...เราเคยพบกันมาก่อนใช่ไหม?!”
“ทำไมคะ? การที่เราพบกันมาก่อนหรือไม่ มันสำคัญด้วยเหรอ?” อัคนีหงุดหงิด ตอบไม่ได้ “ผู้ชาย ไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงยืนนานเลยสักคน ในขณะที่เราได้รับคำหวาน บางทีเราก็ได้รับความตายพร้อมกัน!”
อัคนีโวย “ผมเคยทำอะไรให้คุณ!! คำสาปที่คุณพูดว่าผมต้องเป็นคนถอนคืออะไร?! แล้วทำไมคุณต้องทวงชีวิตจากผม!”
สโรชินีพูดสวนโกรธๆ “คุณก็นึกดูสิ!!! ว่าคุณเคยทำอะไรไว้กับดิฉัน!!” อัคนีจ้องหน้าสโรชินี “คุณยังจำคำทำนายที่ดิฉันเคยบอกคุณที่บ้านได้ไหมคะ?” สโรชินีจ้องหน้าอัคนี เหมือนจะสะกดให้อัคนีจำให้ได้
อัคนีคิดอึ้งๆ “นักรบ...” อัคนีเหมือนเห็นภาพตัวเองอยู่ในชุดนักรบโบราณถือดาบคู่ “ดาบ...” อัคนีเหมือนได้ยินเสียงดาบที่ฟันกระทบกันดังขึ้นในหัว “เลือด....” เสียงอึกทึกครึกโครมเหมือนอยู่ในสนามรบในหัวอัคนีเหมือนจะดังขึ้นอีก “ผู้หญิง...”
เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนึง มันเป็นเสียงร้องของอุบลจังหวะที่พระอรรคเงื้อดาบขึ้นฟันคอ อัคนีหลับตาเพราะรู้สึกปวดหัว แต่เสียงพวกนั้นยิ่งดังก้องจนเหมือนอัคนียืนอยู่ในสนามรบ
อัคนีลืมตาขึ้น แล้วเห็นตนกับสโรชินียืนอยู่ท่ามกลางสนามรบ ที่มีเหล่านักรบสมัยอยุธยากำลังฟาดฟันศัตรูที่เป็นพวกอังวะอยู่ นักรบต่อสู้จนเลือดกระเซ็น ผู้หญิง เด็กวิ่งหนี ถูกฉุดคร่า ไฟลุกท่วมซากปรักหักพังเต็มไปหมด อัคนีอึ้งไปกับภาพที่เห็น สโรชินียิ้ม เหมือนสมใจที่ทำให้อัคนีจำเหตุการณ์ในอดีตได้
อัคนีกุมขมับและโวยวาย “พอ! หยุด!!! หยุดสักที!!!”
อัคนีหลับตาลง เสียงที่ดังในหัวเงียบลง อัคนีลืมตาขึ้น รอบข้างของอัคนีกลับเป็นสวนปกติ สโรชินีจ้องหน้าอยู่
สโรชินีโกรธๆ “กลัวเหรอคะ? คนอย่างคุณกลัวเป็นด้วยเหรอ?!”
อัคนีคว้าแขนสโรชินี! “คุณทำอะไรผม!”
สโรชินีจ้องหน้าแค้นๆ “ใครกันแน่ที่เป็นผู้กระทำ!”
อัคนีอึ้ง มองมือตัวเองที่บีบแขนสโรชินีอยู่ อัคนีรีบปล่อยมือ “ผมขอโทษ...”
“คำขอโทษที่ไม่ได้มาจากจิตสำนึกรู้ ย่อมไม่มีน้ำหนักพอที่จะให้อภัย!!” อัคนีชะงัก สโรชินีเดินออกไป
มุมหนึ่ง วิชิตแอบมองสโรชินีที่อยู่กับอัคนี และคิดว่าสโรชินีต้องสนิทกับอัคนีพอสมควร