บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 12 หน้า 3
“ไม่ลืมพระเจ้าข้า...เมื่อถึงวันนั้น หากหม่อมฉันยังไม่สามารถทำให้เขาจดจำและสำนึกได้ หม่อมฉันจะต้องปล่อยให้เขาเป็นไปตามยถา มิอาจแตะต้องเขาได้อีก และหม่อมฉันจะต้องยอมรับ ทำหน้าที่นี้ไปจนชั่วกัปชั่วกัลป์!”
“เมื่อถึงวันนั้น อย่าหวังว่าเจ้าจะได้รับความเมตตาใดๆ จากเราอีก เพราะเจ้าได้รับมามากกว่าผู้อื่นแล้ว!”
อุบลหมอบกราบ เหมือนยอมรับคำของพระยม ทะเลเพลิงหายไป อุบลกลับไปอยู่ในความมืดอีกครั้ง
อัคนีนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานคิดๆ ถึงตอนที่พายเรืออยู่กับสโรชินี
“เรื่องที่คุณเล่ามันเหมือนกับเรื่องที่ผมเพิ่งอ่านเจอในพงศาวดารสมัยปลายอยุธยา... ตกลงนี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่า....?”
“เป็นเรื่องเดียวกัน... คุณคิดว่าอย่างนั้นเหรอคะ?”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
“แล้วถ้าสมมติว่ามันเป็นไปได้ ดิฉันคือนางรำหลวงที่คุณอ่านพบ แล้วคุณล่ะคะเป็นใครในพงศาวดารที่คุณว่า ?”
อัคนีพยายามคิดถึงที่อ่านพบ “...ขุนศึก?” เขาอึ้งมองหน้าสโรชินี
อัคนีมองทับทิมในกล่อง แล้วหันมองรูปภาพกะโหลกของทิพอาภา
ใหญ่ยกของว่างเข้ามา “ของว่างมาแล้วครับ...”
อัคนีลุกขึ้น หยิบม้วนรูปกับกล่องทับทิมใส่กระเป๋า คว้ากุญแจรถ หันไปกำลังจะหยิบมือถือ แล้วชะงัก ตัดสินใจทิ้งมือถือไว้ที่โต๊ะแล้วเดินออกจากห้อง
ใหญ่ชะงัก “อ้าว! นาย! จะไปไหน!”
อัคนีไม่ตอบ เดินออกจากห้องไป ใหญ่งงๆ มือถืออัคนีดังขึ้น ที่หน้าจอทิพอาภาโทรมา
ทิพอาภาท่าทางกระวนกระวาย โทรหาอัคนี เพราะรู้สึกเป็นห่วง ตั้งแต่ที่อัคนีบอกว่า ติดค้างสโรชินี ครู่นึงมีคนรับสาย ทิพอาภาดีใจคุยมือถือ “ฮัลโหล พี่อัคคะ...”
ที่ห้องทำงานอัคนี ใหญ่คุยมือถืออยู่“นี่ใหญ่ครับคุณทิพ...นายเพิ่งขับรถออกไปเมื่อกี้เองครับ .... ไปไหนไม่รู้ครับ แต่เห็นเอารูปผีของคุณทิพกับกล่องอะไรไม่รู้ไปด้วยครับ”
ทิพอาภาตกใจ รู้ทันทีว่าอัคนีไปหาสโรชินีแน่ๆ! ทิพอาภารีบคว้ากระเป๋า เดินออกจากแกลอรี่ แล้วกดมือถือหาเชษฐา “ฮัลโหล เชษฐ์ ทิพคิดว่าพี่อัคกำลังกลับไปที่บ้านคุณสโรชินี!”
อัคนีขับรถ ที่เบาะด้านข้าง มีกระเป๋าที่ใส่ม้วนภาพกับกล่องทับทิมวางอยู่