บทละครโทรทัศน์ สามีตีตรา ตอนที่ 4 หน้า 14
14 กุมภาพันธ์ 2557 ( 04:12 )
4.6M
1
ภูเบศร์อธิบายอย่างใจเย็น “แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะอยู่กันโดยไม่มีอะไรเลย คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้มั่งมีอะไร”
“ผึ้งไม่กลัว”
“แต่ผมรักคุณนะผึ้ง ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องลำบาก แล้วสักวันถ้าเรามีลูกด้วยกัน คุณจะทนเห็นลูกอยู่อย่างกระจอกงอกง่อยได้เหรอ”
สายน้ำผึ้งอึ้งเงียบไป แต่ยังร้องไห้ เพราะรับไม่ได้ ภูเบศร์ค่อยๆเข้าประคองสายน้ำผึ้งไปนั่งที่เตียง กอดปลอบ ทอดน้ำเสียงอบอุ่นมาก
“คุณยังจำความฝันที่เราสร้างร่วมกันได้มั้ย...รถหรูๆที่ผมจะพาคุณเที่ยวไปในทุกที่ที่คุณอยากไป...บ้านสวยๆ หลังใหญ่จนใครๆต้องอิจฉาบ้านเราต้องมีสระว่ายน้ำ มีสนามหญ้ากว้างๆ ไว้ให้ลูกของเราวิ่งเล่น”
ภูเบศร์เชยคางสายน้ำผึ้งขึ้นมา สบตาหวานฉ่ำ
“และตอนนี้ ผมก็กำลังจะทำให้ฝันของเราเป็นจริงแล้วไงจ๊ะ”
“แต่ผึ้งต้องเสียคุณไป...ที่สำคัญ...คนที่แย่งคุณไปจากผึ้งคือ...”
“ไม่มีใครแย่งผมไปจากคุณได้...สายน้ำผึ้ง”
ภูเบศร์สบตาซึ้ง ก่อนจับมือสายน้ำผึ้งให้มาทาบลงตรงหัวใจของเขาเบาๆ นุ่มนวล
“ในหัวใจของผม มีแต่ผู้หญิงชื่อสายน้ำผึ้ง...ผู้หญิงที่ผมรักยิ่งกว่าชีวิต ผมถึงได้ยอมเอาชีวิตของผมเข้าไปแลก...ผมทำได้ทุกอย่าง เพื่อคุณคนเดียวรู้มั้ย”
สายน้ำผึ้งหลงเชื่อทุกคำของภูเบศร์ ตื้นตันใจจนน้ำตารินไหลออกมา ภูเบศร์ก็อ่อนหวานอ่อนโยนใส่ไม่ยั้ง แล้วพรมจูบซับน้ำตาสายน้ำผึ้งจนทั่วหน้า สัมผัสละมุนละไมกับใจที่หลงรัก ทำเอาสายน้ำผึ้งถึงกับลืมเลือนเรื่องช้ำใจ หลับตาพริ้มปล่อยใจไปกับความรักที่เข้าใจว่ามันเป็นจริง
“ผมรักคุณ...รักเหลือเกิน...ผึ้งจ๋า....”
สายน้ำผึ้งนึกถึงคำด่าของกะรัตกระแทกซ้ำเข้ามาอีก
“นี่มันคงพล่ามให้เธอหลงเชื่อว่ามันมีสิทธิ์อย่างโน้นอย่างนี้ละสิ.... เธอมันโง่…โง่ ๆๆๆๆ”
สายน้ำผึ้งยกมืออุดหู สภาพสายน้ำผึ้งน่าสมเพชเวทนาเหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกร้าง
เกลียวฟองคลื่นสาดซัดชายหาด พิศุทธิ์เดินหิ้วถุงของกินมา 2-3ถุง ผ่านมาทางบ้านพักตากอากาศของกะรัต นวลและสาวใช้กำลังเอารูปของกะรัตไปถามชาวประมงที่อยู่แถวนั้น พิศุทธิ์ที่กำลังจะเดินผ่าน หันไปมองๆ
กะรัตกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงเคาะประตูดัง ปลุกให้กะรัตสะลึมสะลือขึ้นมา