บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 21 หน้า 4
ที่ศาลาริมน้ำ บ้านพักคณะบุญน่าน เนื้อนางกำลังมองภาพถ่ายตัวเองกับหนานไตร สายตาเนื้อนางมีแต่ความคิดถึง
“เนื้อนาง” เสียงคำฝายเรียก
เนื้อนางรีบเอาภาพถ่ายเก็บสอดไว้ในหนังสือนิยายภาษาอังกฤษของเจน ออสเตน หันไปมองเห็นคำฝาย กับ แมงมันกำลังเดินตรงมาหา เนื้อนางยิ้มให้
แมงมันพอเห็นเนื้อนางถือหนังสือก็ชะโงกมอง “อ่านหนังสืออีกละ สนุกตรงไหน”
“สนุกตรงที่พี่แมงอ่านไม่ออกไงจ๊ะ” คำฝายแซว
“อ๋อ เหรอ เดี๋ยวฉันจะสนุก แหกปากแกให้กว้างถึงหูเลยดีมั๊ยนังคำฝาย” แมงมันหมั่นไส้คำฝาย เนื้อนางหัวเราะ แมงมันหันไปชวนเนื้อนาง “ไปซื้อของในเมืองกันดีกว่าเนื้อนาง ฉันอยากไปดูเสื้อใหม่ๆ”
“เดือนที่แล้วก็เพิ่งซื้อ”
“เอ๊ะ นังคำฝาย ขัดตลอดนะ มีสะตุ้ง สตางค์ก็ต้องใช้สิไม่ใช่เอาแต่เก็บ” แมงมันคว้ามือเนื้อนาง “ไป .. ไปผลาญแบงค์เล่นกัน”
“พี่แมงมันไปกับพี่คำฝายเถอะจ้ะ” เนื้อนางปฏิเสธ
“อะไรเนื้อนาง ทำงานรอนแรมไปทั่วเป็นเดือนๆ ได้เงินมาไม่รู้เท่าไหร่ ทำไมไม่เอาไปแต่งเนื้อแต่งตัว หาความสุขให้ตัวเองบ้าง มัวแต่อ่านหนังสือ”
“ก็เนื้อนางเค้าชอบแบบนี้ พี่แมงอยากไป ไปกับฉันก็ได้ แล้วอย่าลืมซื้อเสื้อให้ฉันใหม่ๆ สักตัวนะ”
“อย่างแก ฉันจะซื้อตะกร้อครอบปากให้” แมงมันมองเนื้อนาง “ไม่ไปก็ไม่ไป ทำยังกับต้องหลบๆซ่อนๆใคร” แมงมันสะบัดหน้าแพร่ด เดินบิดออกไป
คำฝายหันมามองเนื้อนาง “เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว บางทีพวกเค้าอาจจะเลิกตามหาตั๋วแล้วก็ได้”
“เนื้อนางรู้นิสัยเค้าดี หนานไตร.. เค้าไม่มีวันหยุดไม่มีวันล้มเลิก ตราบใดที่เค้ายังไม่ได้สิ่งที่เค้าต้องการ”
คำฝายมองอ่อนใจ เนื้อนางแววตาเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองคิดเพราะรู้จักนิสัยคนรักดี
ณไตรมองอรองค์ที่ยิ้มหวาน แสงคำยืนหน้าบึ้งใกล้ณไตร ม่อนดอยมองอรองค์ตาปรอย
“ที่จริงคุณอรองค์รอผมที่บ้านหิมวัตก็ได้ ไม่ต้องมาถึงนี่”
“ดิฉันอยากพบคุณที่เป็นนายจ้างก่อนน่ะค่ะ ที่จริงก็ไม่ลำบากอะไรเลยนะคะ ดิฉันออกจะตื่นเต้นด้วยซ้ำ” อรองค์ ยิ้ม “ไม่เคยเห็นปางไม้เลย”
ม่อนดอยสายตาเพ้อกับรอยยิ้มอรองค์ แสงคำมองหมั่นไส้เพื่อน
“ที่นี่มีโรงเรียนมั้ยคะ ดิฉันมาช่วยสอนเด็กๆในปางให้ด้วยก็ได้”
ณไตรไม่ทันตอบ แสงคำสวนขึ้น “ไม่ต้อง พวกเราสอนเด็กของเราได้”
“แต่มีครูก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ” ม่อนดอยท้วง
แสงคำไม่สนใจ “ดูแลลูกพ่อเลี้ยงก็เหนื่อยแล้ว ไม่ต้องนั่งรถมาถึงนี่หรอก”