บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 21 หน้า 5
ม่อนดอยหงุดหงิด “เอ็งจะกีดกันคุณครูคนสวยเค้าทำไมวะ”
อรองค์มองแสงคำแล้วเมินหน้า หันไปยิ้มกับณไตร “หลังจากสอนคุณอัศดายุแล้ว ให้ดิฉันมาช่วยสอนเด็กๆ ที่นี่นะคะ”
“ถ้าคุณอยากมา ผมก็ไม่ห้าม แต่ยังไงผมก็อยากให้คุณสอนภาษาอังกฤษอัศดายุให้ดีที่สุด”
“ภาษาอังกฤษเป็นพิเศษเลยเหรอคะ”
“ครับ ผมจะส่งอัศดายุไปเรียนที่อังกฤษ”
“ไปตอนตัวน้อยๆ นี่เลยเหรอ พ่อเลี้ยง” ม่อนดอยถาม
“ใช่ ฉันอยากให้อัศดายุโตมาอย่างดีที่สุด ไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรที่นี่ พร้อมเมื่อไหร่ฉันจะพาอัศดายุไปอังกฤษทันที” ณไตรบอกทุกคนอย่างคนที่ตัดสินใจมาแล้วอย่างดี
เนื้อนางถือหนังสือเดินกลับเข้ามาบ้านกับคำฝาย
รัญจวนนั่งให้สร้อยฟ้า กำปุ้งทาเล็บให้ มองเห็นเนื้อนางถือหนังสือก็พูดกระทบกระเทียบ “ถือไปถือมา ทำโก้ว่าอ่านหนังสือปะกิดออก”
กำปุ้งต่อ “อ่านออกแค่ตัวนึงซะละมั้งคะ คุณพี่”
“วันนี้น้ำข้าวมันหมดหรือไง หมาสามตัวแถวนี้มันถึงเห่าถึงหอนกันจัง”
กำปุ้งลุกพรวด “น้ำข้าวไม่หมดหรอก แต่ข้าคันมือคันเท้าอยากดีดปากคนมาหลายวันแล้ว”
คำฝาย กำปุ้งจะพุ่งเข้าหากัน แมงมันกระแอมมาก่อนตัว ทุกคนหันไปมอง เห็นแมงมันเดินถือถุงของกลับมาจากตลาด ทุกคนมองเกรง
“มันต้องขบ ต้องกัดกันทุกวันใช่มั้ย วันไหนไม่ได้ฟาดปากกัน มันกินข้าวไม่อร่อย”
กำปุ้งฟ้อง “คุณพี่แมงมันขา นังคำฝายมันแกว่งปากมาหาส้นของน้องก่อนจริงๆค่ะ”
เนื้อนางต่อว่า “พูดดีๆ นะ กำปุ้ง พวกเราไม่เคยหาเรื่องเธอก่อน อย่าหยาบคายให้มากนัก”
สร้อยฟ้าหมั่นไส้ “ย่ะ แม่หน้าบาง”
คำฝายว่าให้ “หน้าพวกชั้นไม่ได้บางหรอก แต่หน้าพวกแกน่ะมันหนาเกินชาวบ้าน”
“พอ!!! ใครไม่หยุด ฉันจะให้คุณพ่อบุญน่านตัดเงินให้เรียบ” แมงมันสั่ง ทุกคนเงียบกริบ
เนื้อนางรีบดึงคำฝายขึ้นบันไดไปทางห้องพัก
กำปุ้งมองตาม “นึกว่าสวย คนโค้งเยอะ เลิศเลอนักเหรอยะ พวกฉันต่างหากที่เป็นตัวทำเงิน ผู้ชายต่อแถวรอโค้งยาวจากนี้ไปถึงถ้ำขุนตาลไม่อยากจะคุย”
แมงมันเดินเข้าไปตบผัวะเข้าแก้มกำปุ้ง “ตื่นหรือยังนังกำปุ้ง”
“นี่มันฝ่ามือหรือฝ่าเท้าช้างคะ คุณพี่”
แมงมันตบอีกผัวะ กำปุ้งถึงกับกระเด็น