บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 26 (ตอนจบ) หน้า 2

“ม่อนดอย โยนออกไปทั้งสามคน” ม่อนดอยพุ่งเข้าไปจับรัญจวน สร้อยฟ้า สองคนดิ้น

กำปุ้งมั่นใจ “พ่อเลี้ยงกล้าไล่เราเหรอคะ ถ้าแม่นายรู้  รับรองว่าแม่นายจะโกรธมากนะคะ”

“ม่อนดอย หยุด” พวกรัญจวนยิ้ม เชิด  ดีใจว่ารอด ณไตรหยิบปืนที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมาขึ้นลำ “เสียเวลาพูด ยิงกบาลเรียงตัวเลยดีกว่า”  

3 คนกรี๊ดลั่น  สร้อยฟ้าวิ่งหนีออกไปก่อน “ไม่อยู่แล้วจ้า  ... ฉันกลัวตาย”

“ไอ้ที่เหลือสองคนนี่ คงอยากกินลูกตะกั่วแทนข้าว” ม่อนดอยเปรยเยาะๆ

“ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ฉันยังอยากมีผัวอีกซักสามสี่คน” รัญจวนวิ่งตามไปอีกคน  

เหลือกำปุ้งที่อยู่วงล้อมของคำฝาย ม่อนดอย

“ว่าไง  .. ใจกล้า ปากกล้า หน้าด้านนักใช่มั้ย” คำฝายโมโห โดดชกเข้าหน้ากำปุ้งสุดแรง กำปุ้งเซ 

“อีคำฝาย แกกับฉันมาตบกันให้ตายไปข้างนึง”

“อย่างแก ตบไปก็ไม่สะทกสะท้าน เพราะหนังมันหนา ไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี มันต้องเจอของแรงแบบนี้  ถึงจะรู้สึก” ม่อนดอยยกเท้าถีบกำปุ้งหงายกระเด็นกลิ้งออกไปนอกโรงครัว  ทุกคนพากันวิ่งมาสมน้ำหน้า 

คำฝายหัวเราะซ้ำ  เนื้อนางมองตกใจ  ณไตรเดินมาใกล้เนื้อนาง “ไปซะ กำปุ้ง ถ้าเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนดีไม่ได้ ก็อย่าอยู่รบกวนความสุขของเมียฉันอีก”

ณไตรยิงปืนขึ้นฟ้า กำปุ้งแหกปากร้องลั่น วิ่งออกไป  คำฝายหัวเราะ เนื้อนางหันไปมองณไตร ยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มขอบคุณ   

บุญลือยืนซุ่มอยู่หลังต้นไม้มองไป เห็นด้านหลังประกายที่กระโจมอก กำลังก้าวขึ้นเรือน บุญลือจ้องจนประกายเข้าเรือนไปด้วยความคิดว่าเป็นเนื้อนาง “นังเนื้อนาง”

อรองค์เดินลัดเลาะมาจนเห็นกระท่อมที่แขไขอยู่ แสงคำก้าวออกมาจากกระท่อม อรองค์เพ่งมอง “แสงคำ” อรองค์หลบมอง เห็นแสงคำเดินเร็วออกไปจากกระท่อม

อรองค์รอจนคิดว่าแสงคำไม่เดินกลับมาก็เดินตรงไปที่กระท่อม อรองค์มาหยุดด้านหน้า วางไม้ในมือลง

แขไขหันไปมองทางประตู อรองค์กำลังจะผลักเข้าไป ส่วนแขไขเดินลากโซ่มาหยุดตรงข้าม อีกด้านของประตู

บุญลือย่องเงียบขึ้นมาบนเรือน มองเข้าไป เห็นด้านหลังประกายที่ใส่เสื้อของเนื้อนางกำลังนั่งมวยผมขึ้น

บุญลือมองจ้อง ในมือบุญลือมีมีดยาวคมวาววับ

อรองค์กำลังผลักประตู แขไขยืนอยู่ด้านใน อรองค์ออกแรงผลักไปเบาๆ แต่ประตูยังไม่ทันเปิด แสงคำเข้ามาจับมืออรองค์กระชากออกจากประตู อรองค์หันมาเห็นแสงคำก็ตกใจ