บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 20 หน้า 5
“เอ็งนี่กะล่อน เอาตัวรอดได้ทุกเรื่อง”
“ใช่ซี้ คนฉลาดอย่างฉัน โอกาสลอยมาตรงหน้า ก็ต้องคว้าไว้”
“แล้วไหน แกมีที่ให้ฉันสองคนไปหลบมั้ย”
“ตอนนี้ ...... ยังไม่มี”
“ปัดโถ่ นึกว่าพามาด้วยแล้วจะได้เรื่อง” คำฝาย ประกายค่อนขอดกัน
เนื้อนางมองสีหน้ากังวล ว่าจะหนีไปไหน
ถนนหน้าร้าน รถของณไตรขับมา มีม่อนดอยคอยช่วยมองไปรอบๆ รถณไตรกำลังจะแล่นผ่านหน้าร้านไป เนื้อนางขยับตัว หันไปทางหน้าร้าน รถณไตรแล่นผ่านไป จังหวะเดียวกับเนื้อนางมองออกไปด้านนอก คิดหาทางหนี
ณไตรขับรถวนไปหลายแห่ง ม่อนดอยคอยช่วยมองหา ณไตร ม่อนดอยเดินตามเข้าออกหลายซอย
ที่ริมถนน ณไตรมองไปรอบๆ สายตามีแต่ความกังวลใจ
เนื้อนางกำลังนั่งคิด เจ้าของร้านคอยมองมา คำฝายที่ดูดโอเลี้ยง สะกิดเนื้อนาง “ไปกันเถอะ อย่าอยู่ที่นี่นานๆ เลย เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วเอาไปบอกพ่อเลี้ยง”
“ไปไหนกันดีล่ะ พี่คำฝาย เนื้อนางยังนึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครที่เราจะไปขอพึ่งได้”
“หรือจะไปกราบกรานพึ่งบารมีผัวเก่าข้า เจ้าแสนพรหม”
“เอ็งอยากไปตกนรกรอบที่สอง สาม สี่ ห้า ก็เชิญเลย ข้ากับเนื้อนางไม่ไป”
ประกายค้อนคำฝาย เนื้อนางตัดสินใจ ลุกขึ้น “งั้นก็ไปตายเอาดาบหน้า ถ้ายังพอมีโชคมีวาสนาเราก็คงได้เจอคนดีๆ บ้าง” เนื้อนางหันหลังไป แล้วชะงัก มองตกใจ เห็นบุญน่าน บัวตองเข้าร้านมา
เนื้อนาง คำฝาย ประกาย มองบุญน่าน บัวตองเหมือนฟ้าส่งมาโปรด
บุญน่าน บัวตองนั่งกินข้าว เนื้อนาง คำฝาย ประกาย นั่งล้อมสองสามีภรรยา
คำฝายยกยอ “ฟ้าช่างเมตตาพวกเราให้ได้เจอน้าบุญน่านกับน้าบัวตองคนงาม”
บัวตองรู้ทัน “ทีงี้ล่ะ ลิ้นเคลือบน้ำตาลเชียว”
คำฝายบอกตรงๆ “คือพวกฉันอยากของานทำ”
บุญน่าน บัวตองหยุดมองสามคนที่กอดห่อผ้า พร้อมรอยยิ้มหวานออดอ้อน
“ขอทำงานอะไรก็ได้จ้ะน้า ให้พอมีข้าวกิน มีที่นอน” เนื้อนางอ้อนวอน
บัวตองงง “เดี๋ยวๆ เนื้อนาง ไหนเค้าว่าเอ็งเป็นเมียพ่อเลี้ยงเจ้าของปาง ไอ้หนานไตรคนนั้น”
“นั่นน่ะสิ เค้าว่ามีลูกมีเต้ากันด้วย” บุญน่านซัก