บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 7 หน้า 4

ศรีพยายามกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรหรอก..ไม่อย่างนั้นเราจะได้ไปจัดการมันตั้งแต่แรกแล้วน่ะสิ”

ชาวบ้านหญิงอีกคนหวาดหวั่น “จะจัดการยังไง...ปอบมันเปลี่ยนไปสิงใครก็ได้ ขนาดหมอธรรมยังวิ่งหนีเข้าป่าไปเลย”

ชาวบ้านหญิงคนแรกนึกเป็นห่วง “ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้างก็ไม่รู้”

“ฉันสองคนกลับก่อนละนะ”

ชาวบ้านหญิงเดินกลับไป  ศรีมองตามพักหนึ่งแล้วหันกลับจะเข้าบ้าน ศรีเดินผ่านรั้วไปนิดเดียวก็เจอกับพันยืนจังก้าอยู่ในเงามืด “ตกใจหมดเลยไอ้พัน ไปยังไงมายังไงเนี่ย ?”  พันยืนนิ่งไม่ตอบ “แล้วหมอธรรมล่ะ...ไม่กลับมาด้วยรึ ?”

“มันตายแล้ว” พันก้าวออกมาจากเงามืดเผยให้เห็น หน้าตาที่เปลี่ยนไปของพัน

ชาวบ้านหญิงสองคนเดินมาหยุดคุยกัน เห็นทางข้างหน้ามืดและวังเวง

“แกไม่น่าพูดเรื่องปอบนั้นเลย ฉันไม่กล้าจะเดินกลับบ้านแล้วว่ะ”

“ข้าว่านะ เราไปขอนอนค้างบ้านแม่ศรีดีกว่านะคืนนี้”

“เห็นด้วย”

ศรีมองพันอึ้ง ๆ “ไอ้พัน...นี่เอ็งเป็นอะไร” พันยิ้มร้าย ศรีรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยค่อยๆถอยหนี “เอ็งบอกว่าหมอธรรมตายแล้ว ตายยังไง ? ใครฆ่า...ปอบเหรอ?”

“ปอบ....หึ ๆ อย่าเอากูไปเทียบกับไอ้ผีชั้นต่ำแบบนั้น” พันพุ่งเข้าไปกระซวกอกศรี ศรีกระอักเลือด ชาวบ้านหญิงเข้ามาเห็นพอดี ทั้งสองอึ้งแทบจะหยุดหายใจ พันบิดมือคล้ายกับควานหาขั้วหัวใจของศรี  ศรีร่างสั่นเทาทั้งหวาดกลัว ทั้งเจ็บปวด “กูจะบอกอะไรมึง...ผัวมึงที่ตายหนะ ฝีมือกู  แล้วคราวนี้ก็ตามึงแล้วล่ะ” พันกระชากมือกลับออกมาจากอกพร้อมหัวใจที่ยังเต้น...ตุบ ๆ ศรีล้มลง พันยกหัวใจขึ้นมากินสดๆ

“กรี๊ดดดดดด ..... ปอบบบบบบ ไอ้พันเป็นปอบบบบบ” ทั้งคู่กรีดร้องแล้วต่างพากันวิ่งหนีหายไปในความมืด

พันมองตามทั้งสองคนแต่ไม่ได้ให้ความสนใจ ใช้มือเช็ดเลือดที่เกรอะกรังที่ปาก  ตาเปลี่ยนกลับเป็นปกติ แขนงเส้นเลือดสีดำค่อย ๆ หดหายไป พันสำรวจร่างกายตัวเองและรู้สึกถึงพลังที่นิ่งขึ้น “หึๆๆ....คราวนี้ตามึงล่ะ....คิดจะใช้ดาบนางเสือลงมือกับกู” แววตาบุญเพ็งที่อยู่ในร่างพันแน่วแน่

ที่รีสอร์ท แบมนอนพักอยู่ทีเตียง ลองขยับมือไปมาแต่ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่ ที่มุมหนึ่งอีใบ้นั่งอยู่ซึม ๆ ไม่ต่างกันนัก

ตั้มคุยโทรศัพท์ “ให้ไวเลยไอ้แห้ว ส่งไฟล์ให้ลุงเฉินเสร็จแล้วกลับมาเลย ไม่ใช่มัวแต่เล่นเกมอยู่ร้านเน็ต เข้าใจไหม?” ตั้มวางสายแล้วเข้ามานั่งลงข้างๆแบม แล้วยื่นเครื่องดื่ม เลดี้ บู๊ทให้ “ดื่มซะหน่อยสิครับ”