บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 12 หน้า 4

“ใช่...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันยังไม่ได้ไม้เท้าและยังไม่ถึงคืนที่พระจันทร์เต็มดวง” อาพิมสไลด์เพจขึ้นเป็นหน้าจอปฏิทิน “ซึ่งเร็วที่สุดก็คือคืนนี้”

“มันคิดจะใช้เงื่อนไขนี้ต่อรองเรา เพื่อเอาไม้เท้าคืนไป” แอนนาเข้าใจชัด

อาพิมสรุป “อือม์...แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....ชีวิตของแบมก็สำคัญที่สุด” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

เอโกะฟันธง “งั้นเราก็ต้องไปช่วยแบมที่บ้านบุญเพ็ง !”

“บ้านบุญเพ็งไม่มีอีกแล้ว” ทุกคนชะงักไม่เข้าใจที่อาพิมบอก

ปาล์มซัก “ไม่มีบ้านบุญเพ็ง...หมายความว่าไงคะครู ?”

แอนนาเล่า “ก็บ้านบุญเพ็งถูกทำลายและที่แปลงนั้นก็ถูกขายทอดตลอดมาหลายรอบน่ะสิ”

“อาให้แอนนาช่วยสืบเรื่องบ้านบุญเพ็งเองล่ะ แล้วก็พบว่าที่ตรงนั้นไม่ใช่บ้านไม้บุญเพ็งอีกแล้ว”

“อ้าวแล้วเป็นอะไรล่ะค่ะ” เอโกะงง

อาพิมอธิบาย “ที่ตรงนั้นปัจจุบัน มันกลายเป็นโรงพยาบาลไปแล้ว....โรงพยาบาลที่หมอท๊อปทำงานไงล่ะ”

หมอท๊อปอึ้ง “โรงพยาบาลของผมนี่น่ะ”

“ใช่แล้ว โรงพยาบาลจึงกลายเป็นสถานที่เชื่อมโยงกับบ้านบุญเพ็งได้ไง  ทั้งเรื่องกระจกที่แบมสามารถสื่อสารกับเอโกะได้” อาพิมนึกถึงตอนที่แบมพยายามเรียกเอโกะและเอโกะได้รับสัญญาณผ่านกระจก รวมถึงการเปิดประตูเชื่อมโลกวิญญาณและบุญเพ็งที่พยายามหนีตามออกมา “การใช้ทวารบาลในโลกของบุญเพ็งเชื่อมผ่านประตูของโรงพยาบาล” ตอนหมอท็อปเปิดประตูและเจอขากิ่งแก้ว ผีกิ่งแก้วเข้าสิงและเล่นงานทุกคนในโรงพยาบาล “การที่กิ่งแก้วออกมาแล้วเจอหมอท๊อปเป็นคนแรกแล้วยึดติดไม่ยอมไปไหน...แต่โรงพยาบาลของหมอท๊อปก็เป็นแค่ประตูเชื่อมเท่านั้น บ้านที่แท้จริงของบุญเพ็งได้สูญสลายไปตามกาลเวลาแล้ว แบมจึงไม่น่าจะอยู่ที่นั้น”

ตั้มร้อนรน “แล้วอย่างงี้ เราจะหาตัวแบมได้ยังไงล่ะครับ”  ทุกคนต่างร้อนใจและคิดหาวิธี

“งั้นเดี๋ยวหนูลองโทรอีกทีแล้วเข้าแทรคกิ้งหาสัญญาณไปพร้อมกัน” เอโกะออกไอเดีย เอโกะพิมพ์รหัสพิเศษแล้วส่งไปที่เครื่องของแบมทันที

ภายในโกดังบ้านคม เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่อง....แบมสะดุ้งมองและพยายามจะไปรับมือถือที่วางบนโต๊ะ ก็อยู่ไกลเกินจึงพยายามใช้เท้าเขี่ย มือถือตกลงพื้นแล้วก็ดับไป  แบมแก้เชือกที่มัดไว้จนสำเร็จแล้วรีบตรงปรี่ไปที่มือถือ......แต่มือถือที่หน้าจอแตกเจ๊งไปซะแล้ว “โธ่เ ว้ยยย!” แบมลุกขึ้น สำรวจรอบๆและมองไปนอกหน้าต่าง เห็นด้านหลังนอกหน้าต่างเป็นเจดีย์เก็บอัฐิเรียงรายเต็มไปหมด แบมมองอย่างตกตะลึง “ป่าช้า...!” ทันใดนั้น  แบมก็เห็นเงาดำวูบวาบผ่านไปมาในป่าช้า บางเงาหยุดจ้องมองเธอ แบมรีบถอยลงนั่งด้วยความกลัว “มันยังไงกันวะเนี่ย ?” แบมรีบวิ่งออกไปจากห้อง