บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 12 หน้า 5
แบมวิ่งไปตามทางเดินของโกดังที่ซับซ้อน จนกระทั่งมีใครบางคนมาขวางหน้าเอาไว้
“ฮิๆๆๆ...จะหนีไปไหนก็ไม่รอดหรอก เพราะไม่ช้ามึงก็กลายเป็นเมียไอ้บุญเพ็งอยู่แล้ว” แบมหันขวับไปมองเห็นผีอีช้อยนั่งหัวเราะชอบใจ “กูเตรียมหีบใบพอดีตัว...ไว้ให้มึงแล้วอีแบม ฮิๆๆๆๆๆๆๆ”
“แกรอดมาได้?”
“หึๆๆๆๆ”
“แล้ว...แล้ววายุล่ะ”
“มึงจะไปห่วงไอ้กะล่อนนั่นทำไมกัน...”
“แก...แกทำอะไรวายุ ?”
ช้อยล้อเลียน “แกทำอารายวายุ......ฮิๆๆๆๆอยากรู้จริงๆเหรอ ?” แบมรู้สึกสังหรณ์ใจ “กูก็ฆ่ามันไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ย้อนไปตอนแบมมองที่วายุเห็นแต่เพียงภาพเบลอๆ “ไม่.....”
ตั้มพาแบมขึ้นรถ... วายุมองตามรถตั้งที่วิ่งออกไป วายุพึมพำเบาๆ “สุขสันต์วันเกิดนะแบม.....”แล้ววายุออกแรงบีบช้อยสุดแรง “อ๊ากสสสสสสสส”
ช้อยกรีดร้องโหยหวนใช้แรงสุดท้ายกัดที่ลำคอสุดแรง “อ๊ากสสสสสส...!”
วายุร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดชันเข่าขึ้นแล้วยกเท้ายันออกไปสุดแรงจนช้อยกระเด็นไป ช้อยจ้องมองข้อมือของตนที่ไหม้เกรียมแล้วโกรธจัดจะพุ่งเข้าเล่นงานวายุซ้ำอีกรอบ
“อย่า...อีช้อย” คมโผล่มาจากความมืดท่าทางบาดเจ็บเช่นกัน “ถ้ามึงแลกกับมัน...มึงก็อาจจะไม่รอด” วายุลุกขึ้นโซเซเลือดที่คอไหลทะลัก “ปล่อยมันไว้เยี่ยงนี้แหละ เสียเลือดมากขนาดนี้ในไม่ช้ามันก็ต้องตาย” ช้อยยังคงจ้องมองวายุอย่างกินเลือดกินเนื้อ “กูยังมีงานอย่างอื่นต้องให้มึงทำ” คมจ้องหน้าช้อย “เมื่อไรที่กูได้ทั้งไม้เท้าและตัวอีแบม กูก็ไม่ต้องอาศัยร่างคนอื่นอีกแล้ว และเมื่อนั้นกูจะปล่อยให้มึงเป็นอิสระ”
“จริงเหรอ?”
คมพยักหน้า “แต่ตอนนี้มึงต้องเชื่อฟังกู...ไป”
ช้อยพอใจและเดินตามคมหายไปในความมืด วายุพยายามยืน แต่ก็ทรงตัวไม่ไหวทรุดตัวล้มลงในที่สุด ลิ่มเลือดทะลักออกจากปากแล้วแน่นิ่งไป !
ภายในบ้านคม แบมฟังแล้วโมโหกระโจนเข้าใส่ช้อย “มึง”
ร่างแบมทะลุช้อย ช้อยโผล่มาจากอีกทางกดร่างแบมเอาไว้ “ฮิๆๆๆ ถึงมึงแค้นกูจนกระอักเลือดก็ทำอะไรกูไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ”