บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 9
ภรพเก็บปืนบนพื้นขึ้นมายื่น คืนให้วันวิสา “ยิงเลย...ถ้ากล้าก็ยิงเลย”
“คนขี้ขลาดอย่างนาย มันก็ใช้วิธีสกปรกยังงี้แหละ”
“คุณพูดเรื่องอะไร”
“รู้อยู่แก่ใจ...นอกจากขี้ขลาดแล้ว ยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอ”
“ความจริงอะไรของคุณ”
“ถ้าป๊าฉันมีอันเป็นไป ฉันจะฆ่านายด้วยมือฉันเอง”
“ก็ฆ่าซะตอนนี้เลยสิ คนเลวอย่างป๊าคุณ ผมไม่เอาไว้แน่” ภรพยัดเยียดปืนให้วันวิสาอีก
“พวกลอบกัดอย่างนาย ศักดิ์ศรีไม่ได้คู่ควรกับการเป็นเสือหรอก แต่ต่ำทรามกว่านั้น”
“แล้วมังกรทองอย่างพวกคุณล่ะ คู่ควรนักเหรอ”
วันวิสาตบหน้าภรพด้วยความโกรธ ภรพอึ้งจังงัง แล้วกระชากตัว วันวิสาเข้ามาประชิดด้วยความแค้น แล้วบดขยี้ละเลงจูบอย่างไร้ความปราณี
วันวิสาช็อกกับรสชาติความแค้นของภรพ กว่าจะได้สติ สลัดตัวออกมาจากจุมฟิตนั้นได้ “ป่าเถื่อนที่สุด” วันวิสาตบหน้าภรพ ไปอีกฉาด
ภรพไม่สะทกสะท้าน “ที่สุดกว่านี้ก็ยังได้” ภรพจับหน้าวันวิสาทั้งสองมืออันแข็งแรง ถึงเข้ามาฝังจูบอีกรอบ เนิ่นนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ ไม่รู้เอาลมหายใจกันมาจากไหน ภรพเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาเอง... วันวิสาน้ำตาแทบร่วง แต่ เธอกัดฟันข่มมันไว้ “คุณเรียกร้องมันเอง เป็นไงล่ะ ป่าเถื่อนสมใจรึยัง”
วันวิสาอับอายวิ่งผละหนีออกมาทันที น้ำตาร่วงพรู ภรพนิ่ง
ที่บ้านจิตวรบรรจง บดินรี่เข้ามา เมื่อเห็นวันวิสากลับมา “ลื้อหายไปไหนมา ไม่รู้รึไงว่าทุกคนเขาเป็นห่วง”
“ไม่มีใครทำอะไรอั๊วได้หรอกเฮีย”
“ลื้อไว้ใจใครได้ ไอ้พวกคนชั่ว ผู้หญิงมันก็ไม่ละเว้นหรอกเว้ย” บันลือเตือนลูกสาว
“หนูดูแลตัวเองได้ ป๊าไม่ต้องห่วงหรอก หนูรู้แล้วว่าใครมาดีมาร้าย”
“ฉลาดแล้ว ก็อย่ากลับไปโง่อีกก็แล้วกัน” บันลือเปรย
“ลื้อไปแต่งตัวให้สวยๆ คอยอาประยูรดีกว่า เดี๋ยวอีก็เข้ามารับลื้อแล้ว” บดินเร่ง
“รับไปไหน”
“ถามม้าลื้อเอา” บันลือเดินออกไปกับบดิน
“อีจะเข้ามารับลื้อออกไปกินข้าว”