บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 2
ท้องทะเลพลบค่ำ ฟ้ายังเป็นสีน้ำเงินเข้ม วันวิสาแทะปลาร้อนๆกินอย่างเอร็ดอร่อยเพราะหิวจัด ปากบิดปากเบี้ยวเพราะปลาร้อนลวกปาก “นี่ถ้าได้ข้าวร้อนๆซักถ้วย มื้อนี้ก็สมบูรณ์แบบได้เหมือนกันนะ”
“ตื่น เจ๊ ตื่น อย่าเพ้อให้มันมากไปนัก ที่นี่เกาะกลางทะเล ไม่ใช่เหลา”
“รู้แล้วน่า”
“เจ๊นี่ท่าทางไม่ได้ทุกข์ ร้อนเท่าไรเลยนี่ มาจากไหนเจ๊น่ะ”
“จากไหนก็ช่างฉันเหอะ”
“พูดจาสำเนียงยังงี้ ต้องมาจากเชียงใหม่แหงๆ”
“นายนี่เดาเก่งจัง แล้วนายล่ะมาจากไหน”
“ก็แถวๆนี้แหละ...เตือนอะไรอย่างนะ เจ๊...เป็นผู้หญิง เดินทางคนเดียวมันเสี่ยง อันตรายมันรอบตัวน่ะแหละ”
“เลิกเรียกฉันว่าเจ๊ซะที”
“เกิดปีไหน เจ๊นะ”
“หยาบคาย....ไม่เคยมีใคร สั่งสอนนายรึไงว่าถามอายุคนอื่นน่ะ มันเป็นมารยาทที่ทราม”
“อ้าว...ไม่ถามแล้วจะรู้ได้ยังไงวะ”
“ก็ไม่จำเป็นต้องรู้”
“ไม่อยากให้รู้ก็ต้องเดาเอา อย่างเจ๊เนี่ยน่าจะซัก สามสิบสอง...ลูกกี่คนแล้วล่ะ”
“อีตาบ้า ฉันไม่คุยกับนายแล้ว” วันวิสาสะบัดหน้าหันหลังหนีภรพทันที กินๆๆ
ภรพ แอบขำที่ยั่ว วันวิสาได้สำเร็จ
วันวิสา เอากิ่งไม้ขีดเส้นแบ่งแดนลงบนพื้นทราย และปักไม้ไว้ให้เห็นชัดเจน มีกองไฟ คั่นกลาง
ภรพมองงงๆ “ทำอะไรน่ะ”
“ขอบใจที่ถาม.. นี่เป็นเส้นแบ่งเขตแดน ฝั่งนี้เป็นเขตของฉัน นายก็อยู่ฝั่งของนายไปห้ามรุกล้ำเข้ามาเด็ดขาด”
“ปัญญาอ่อนไปหน่อย รึเปล่าเจ๊”
“ไม่ทราบแต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ควรไว้ใจนาย”
ภรพหัวเราะ “จะบอกอะไรให้นะเจ๊...อย่างเจ๊นะ” ภรพส่ายหน้า
“ทำไม...อย่างฉันทำไม พูดออกมานะ”