นาฬิกาที่ข้างฝาบอกเวลาตีสองกว่า โจย่องเข้ามาในห้องครัว มองซ้ายมองขวา ท่าทางระวังตัวมาก ดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ จึงได้เปิดตู้เย็นหาของกิน เขายัดเข้าปากอย่างหิวโหยอยู่ตรงหน้าตู้เย็นนั่นเอง “อูย ค่อยยังชั่ว จะเป็นลมอยู่แล้ว” โจรีบกินจนจุก หันมากินน้ำต่อ

ระหว่างนั้นรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ใกล้ๆ โจหันมาอีกด้าน เจอหนุงหนิงยืนจังก้าชี้หน้ามาทางเขา “จับได้แล้วไอ้หัวขโมย ฉันจะเรียกตำรวจ”

โจรีบยกสองมือขึ้นแบบยอมแพ้ แต่พูดไม่ออกเพราะของกินเต็มปาก

“แกกล้าดียังไงมาขโมยกางเกงในคุณยาย”

โจชะงัก ชี้หน้าตัวเอง พึมพำว่าขโมยกางเกงในเนี่ยนะ

“ถอดหน้ากากค้างคาวออกมาเดี๋ยวนี้ ให้ฉันดูหน้าแกซิ”

โจงง จับหน้าตัวเอง ก็ไม่มีหน้ากากอะไร โจเอะใจ มองหนุงหนิงดีๆ พบว่าหนุงหนิงยังหลับตาอยู่ โจโบกมือต่อหน้าหนุงหนิง หนุงหนิงไม่เห็น “บอกให้ถอดไง...อืม ก็หล่อดีนี่นา”

โจค่อยๆหลบออกมา หนุงหนิงยังคงยืนคุยกับตู้เย็น โจถอนใจโล่งอก “ยัยบ้า ละเมอก็ไม่บอก”

“บอกให้ถอดหน้ากาก ถอดเสื้อออกทำไม อุ๊ย ซิกแพ็ค โอ้ว เยส...นี่ ตะเอง ของฉันจีสตริงนะ ไม่สนใจจะขโมยมั่งเหรอ...ว้ายๆๆๆถอดกางเกงด้วย อย่านะๆๆอย่าช้าอย่าช้า...อุ๊บ่ะ อะไรนั่นน่ะ”

โจเก็บของกินกับขวดน้ำ แล้วค่อยๆย่องออกมา ปล่อยให้หนุงหนิงละเมอต่อไป

โจเดินออกมาจากบ้านยายวรางค์ ตามทางเปลี่ยวๆ ชายหนุ่มดึงกระเป๋าที่สะพายกลางหลังออกมา เปิดซิบหยิบมือถือแล้วกดถือโทรหาป๋อง

“ฉันรู้ว่าตีห้าแล้ว แต่จะกี่โมงแกก็ต้องตื่นขับรถมารับฉันเดี๋ยวนี้ เพราะทั้งหมดมันเป็นความผิดแก ถ้าแกไม่พลาดฉันก็ไม่ต้องฉุกละหุกแบบนี้...เออ รู้ตัวก็ดี รีบๆมารับฉันเลย ตอนนี้ฉันอยู่ที่...โอ๊ย...” โจสะดุ้งเจ็บที่เท้า เอามือถือส่องลง แสงจากหน้าจอเห็นงูตัวหนึ่งอยู่กลางถนนกำลังรีบเลื้อยออกไปเพราะโจเหยียบเข้า

“เฮ้ย ไอ้ป๋อง ฉันโดนงูกัดว่ะ...ไม่รู้เหมือนกันว่างูอะไร...เดี๋ยวๆ ขอดูแผลก่อน” โจดึงขากางเกงขึ้น เอามือถือส่อง เห็นรอยเขี้ยวสองรู “รอยเขี้ยวสองรู ท่าทางจะงูพิษว่ะ...ซวยแล้ว เกิดมาไม่เคยโดนงูกัดซะด้วย...ฉันชักรู้สึกหน้ามืดแล้วว่ะ แกรีบมารับฉันเร็ว...เร...เร็ว...ฉะ...ฉานนนน...อยู่ยู่ยู่ยู่ยู่ยู่...ที่...”

โจพูดช้าลงเรื่อยๆ ร่างส่ายโงนเงน มือถือหลุดจากมือ โจหมุนคว้างไปมา อยู่ระหว่างการจะล้มลงไปในคูน้ำหรือล้มมาอีกทางลงฟาดพื้นถนนร่างโจล้มฟาดลงมาบนถนน ศีรษะพาดไปบนผิวถนนอย่างน่าหวาดเสียว สักครู่ใหญ่ๆ รถหรูของวนิษาก็วิ่งมา เฉียดหัวโจไปนิดเดียว แล้วก็ผ่านไป จากนั้นรถก็เบรก แล้วถอยกลับมา วนิษาลดกระจกลง มองดูโจ แต่เธอยังไม่รีบร้อนลงจากรถ มองสองข้างทางจนแน่ใจว่าไม่มีใครซุ่มอยู่ ค่อยลงมาจากรถ

โจนอนหายใจรวยริน กำลังมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว “ดาวสวยจัง นี่ฉันจะต้องตายแบบนี้เหรอเนี่ย นอนตายภายใต้ดวงดาวเนี่ยนะ มันจะโรแมนติกไปมั้ย แต่ก็ดีกว่าโดนกระทืบตายล่ะวะ ภาพนี้คงเป็นภาพสุดท้ายในชีวิตแล้วสินะ”

Tags