บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 10 หน้า 2
“พูดโน้มน้าวใจตามสูตรเป๊ะเลย หนูไม่ใช่ลูกค้าขายตรงของแม่นะคะ หนูว่าแม่พูดตรงๆมาเลยดีกว่าค่ะ”
วลัยหัวเราะเขินๆ “มันอดไม่ได้น่ะลูก... คือแม่จะมาพูดเรื่องคุณกริชกับลูกน่ะ”
วนิษาเงียบไป
“หนูคงรู้ใช่ไหมว่าคุณกริชน่ะเขารักลูกมาก แม่น่ะเห็นคนมาเยอะ แม่บอกได้เลยว่าคนคนนี้เป็นคนดี เสมอต้นเสมอปลาย ผู้ชายรักเดียวใจเดียวน่ะอาจจะหาไม่ยาก แต่ผู้ชายที่รวยเลือกได้อย่างเขาแล้วรักเดียวใจเดียวด้วยนี่สิ หายากสุดๆเลยนะจะบอกให้”
วนิษาเงียบ ท่าทีเริ่มหวั่นไหว “ค่ะ หนูรู้ว่าเขารักหนู”
“แล้วเขาก็เป็นคนอบอุ่นด้วย ไม่ใช่พวกผู้ชายบ้างานจนทิ้งเมียให้ได้เสียกับวินปากซอย มีลูกขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าลูกใครแต่ชอบบิดมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่เด็ก”
วนิษาอดหัวเราะไม่ได้ วลัยขำไปด้วยแล้วก็ปรับท่าทีน้ำเสียงให้ดูจริงจัง “วนิ ตอนนี้ลูกยังสาวยังสวย มีผู้ชายมาให้เลือกมากมาย แล้วลูกก็เป็นคนเลือก จงใช้สิทธิ์นั้นให้เต็มที่ เลือกตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะหลังจากนี้แค่ไม่กี่ปี ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป พอเราแก่เราก็จะไม่มีผู้ชายมาให้เลือก และลูกจะกลายเป็นคนถูกเลือกแทน นี่คือช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของเธอ เจอทอง หยิบทอง เจอเพชร หยิบเพชร และในสายตาแม่ คุณกริชคือทองฝังเพชร”
“วนิรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่หายาก”
“แล้วเขาก็ช่วยพ่อของลูกด้วย ลูกก็รู้ว่าพ่อของลูกน่ะ หมอที่ไหนก็บอกไม่รอดแน่ๆ ต่อให้มีเงินก็ช่วยไม่ได้ ... ถ้าไม่มีเขาล่ะก็ ป่านนี้พ่อหนูคง...” วลัยบีบน้ำตาสะอื้น พูดไม่ออก วนิษาเองก็น้ำตาคลอ
“แม่ไม่อยากเล่าหรอกนะ แต่ตอนแรกน่ะคุณกริชสั่งพวกหมอที่โรงพยาบาลด้วยว่าอย่าบอกให้ลูกรู้ว่าใครเป็นคนช่วยพ่อ เขาไม่อยากให้ลูกรู้สึกเป็นบุญคุณ เขาเป็นพวกปิดทองหลังพระ แต่พอแม่เช็คจนรู้ว่าเป็นเขา เขาก็กำชับแม่ว่าอย่าเอาเรื่องนี้มาบอกลูก ให้ลูกลำบากใจ เขาดีกับครอบครัวเราขนาดนี้ แม่...แม่ไม่รู้จะตอบแทนความดีของเขายังไง” วลัยร้องไห้เบาๆ
วนิษากับหนุงหนิงไหว้ลาวลัย วลัยกอดวนิษาแล้วไหว้วรางค์ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป วรางค์ วนิษา หนุงหนิง มองตามรถของวลัยไป
“มีอะไรรึเปล่าวนิ หน้าตาดูไม่ค่อยสบายใจเลย” วรางค์ถามขึ้น
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ”
หนุงหนิงแทรกทันที “คุณวลัยมาบิ๊วให้คุณวนิษาแต่งงานกับคุณกริชน่ะค่ะ”
วนิษาหันมามองหนุงหนิงงงๆ “ไม่ต้องงง หนูแอบฟังอยู่ตลอดเลยคะ ... บอกว่าคุณกริชเป็นคนดีโง้นงี้ ไม่รีบคว้าไว้จะหาไม่ได้อีกแล้ว จะเสียใจไปตลอดชีวิต”
“โอ้โฮ เก็บรายละเอียดยังกะนักศึกษาฟังเล็คเชอร์”
“ใครพูดอะไรหนูเก็บได้หมดทุกคำแหละค่ะ พูดแล้วจะหาว่าโม้ ขนาดตอนคุยๆกันอยู่ คุณวลัยแอบผายลมเบาๆหนูยังได้ยินเลย เสียงมันดังปี๊ววววววววววววว”