บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 10 หน้า 4
“ฉันยินดีช่วยค่ะ ช่วยคนดีๆอย่างพวกคุณน่ะได้บุญมากนะคะ”
“ได้ยินอย่างนี้แล้วผมก็โล่งอก ผมกังวลมากเลย...เราจะเริ่มวางแผนกันเลยไหมครับ”
“ก็ดีค่ะ”
“แต่ก่อนอื่น ผมต้องย้ำว่านี่เป็นความลับนะครับ”
“แน่นอนค่ะ ระรินเข้าใจ เรื่องนี้จะให้คุณวนิษารู้ไม่ได้โดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเธอจะเสียความรู้สึก แล้วก็จะผิดหวังในตัวคุณ อีกอย่างก็พลอยเกลียดหน้าระรินไปด้วย”
“ผมกลัวว่าถ้าเธอผิดหวังคราวนี้ เธออาจจะถึงขั้นคิดสั้นเลยก็ได้”
“ว้าว...” ระรินหลุดปากออกมา
“อะไรนะครับ”
“ระรินจะอุทานว่าโอว์...จริงของคุณกริชค่ะ เพราะฉะนั้นเราต้องรักษาความลับนี้เท่าชีวิต”
“แล้วระรินอยากให้ผมตอบแทนอะไรครับที่ช่วยผม”
“อุ๊ยตาย ถามแบบนี้ได้ไงคะ ระรินช่วยด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆนะคะ”
“ครับ แต่ผมอยากตอบแทนน้ำใจของระริน”
“เอาไว้นึกออกแล้วค่อยบอกคุณกริชแล้วกันค่ะ แต่ตอนนี้เรามาคุยเรื่องแก้เคล็ดงานแต่งของคุณกริชกับคุณวนิษาก่อนดีกว่าค่ะ”
กริชพยักหน้าเห็นด้วย
“หลักๆก็คือจัดงานแต่งแบบปลอมๆ เช่นพระที่มาในพิธีก็ใช้พระปลอม หรือมงคลที่ใช้สวมศีรษะก็เอาเชือกที่ไม่ได้ผ่านพิธีอะไรมาใช้”
“ดีครับ แนบเนียนดี ของแบบนี้ของปลอมของจริงไม่มีใครรู้หรอก”
“ส่วนเรื่องจดทะเบียนสมรส เราก็อย่าไปจดที่เขต เราก็จะให้เจ้าหน้าที่ปลอมมาจดที่โรงแรม ถ้าทำแบบที่ว่านี้ แต่งก็เหมือนไม่แต่ง ไม่มีผลทั้งทางพิธีกรรมและกฎหมาย”
“เยี่ยมมากครับ”
“แต่มันยากตรงคนที่จะปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่จดทะเบียนสมรสจากเขตน่ะค่ะ คนๆนี้ต้องคล่องมากๆ”
“เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ ผมคิดว่าพอจะจัดการได้”
“ดีค่ะ” ระรินยิ้มให้กำลังใจ
ที่บ้านหลังหนึ่ง ตรงมุมบ้าน กริชเดินมาทางด้านหนึ่ง ชนกับหนุ่มน้อยตาแป๋วติดหนวดสวมเชิร์ตแต่อกอึ๋ม กริชร้องเฮ้ย หนุ่มน้อยตาแป๋วร้องว้าย แล้วก็พากันล้มลง กริชล้มทับตาแป๋ว หน้าชนกัน เกือบจะจูบปากกันอยู่แล้ว ทั้งสองจ้องตากันตะลึงลานครู่หนึ่ง ค่อยได้สติ
“เจ้าฮะ ผมเป็นผู้ชายนะฮะ อย่ามองผมแบบนั้นสิฮะ”
“เอ่อ...ฉันรู้น่า ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแกหรอก” กริชรีบลุกขึ้น ตาแป๋วก็ลุกขึ้นแต่ยังเมียงมองกันอ้อยอิ่ง