บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 18 หน้า 4
โจหันขวับ เห็นในห้องหลังประตูที่ พนักงานเพิ่งเปิดออก มีหิ้งพระอยู่บนผนัง พระพุทธรูปทองเหลืองแวววาวส่องประกายเข้าตาโจ โจชะงัก เสียงสวดมนต์เบาๆดังขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่ง โจค้างอยู่ในท่าจะยิงคอปบร้า คอปบร้าหลับตาปี๋ ตัวสั่นด้วยความกลัว
โจหลับตาลง หายใจช้าลง ค่อยๆกำหนดลมหายใจตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง โจลืมตาขึ้น มองไป พระพุทธรูปยังอยู่ที่เดิม แต่ประกายที่เรืองรองที่ดูผิดปกตินั้นหายไป เสียงสวดมนต์ก็เงียบไปด้วย
โจพึมพำเบาๆ “ขอบคุณครับหลวงพ่อ”
หลวงพ่อที่นั่งสมาธิอยู่ ลืมตาขึ้น เปลี่ยนท่านั่งคุกเข่า กราบพระ แล้วเดินออกไป
โจปลดแม็ก ถอดลูกกระสุนออกมาจนหมด เก็บลูกไว้ แล้วโยนปืนคืนให้คอปบร้าที่ยังหลับตาปี๋ตัวสั่นอยู่
ปืนตกใส่ตัก คอปบร้าลืมตาขึ้น หยิบปืนขึ้นมา มองไป เห็นโจเดินไปเริ่มเก็บโต๊ะเก็บเก้าอี้ที่กระจัดกระจาย
คอปบร้างงมาก “เฮ้ย...ตกลงแกไม่ฆ่าฉันแล้วเหรอ”
“เออ”
“ทำไมจู่ๆ...”
“แกอย่าเพิ่งพูดมากได้มั้ย มาช่วยกันเก็บโต๊ะก่อน เร็วสิวะ”
คอปบร้าลุกขึ้น เข้ามาช่วยโจเก็บโต๊ะเก็บเก้าอี้อย่างงงๆ
ร้านกลับสู่สภาพเดิม โจนั่งคุยกับคอปบร้าที่มุมหนึ่งของร้าน พนักงานเอากาแฟมาเสิร์ฟโจ ท่าทางหวาดๆ
โจฝืนยิ้มแหยๆให้ “ขอบคุณมากครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
พนักงานยิ้มแหยๆเช่นกัน เสิร์ฟเสร็จก็รีบเดินกลับไป
“คอปบร้า แกทำสิ่งที่เลวมากๆ รู้ตัวบ้างไหม”
“ทำไม แล้วทีแกล่ะ”
“แกแค้นฉัน ทำไมไม่เล่นงานฉัน วนิษาไม่เกี่ยว แกทำลายชีวิตเขาทำไม”
“ทำให้แกเจ็บได้ ฉันก็พอใจแล้ว ท่าทางแกจะเจ็บมากซะด้วย รักเขามากใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ”
“คอปบร้า...ฉันขอโทษ”
“สายไปแล้วโว้ย แกแย่งริน แกฆ่าพ่อฉัน มันผ่านไปตั้งนานแล้ว เพิ่งจะคิดมาขอโทษเนี่ยนะ”
“เปล่า ฉันไม่ได้ขอโทษเรื่องนั้น”
“แล้วแกขอโทษเรื่องอะไร”
“ขอโทษที่ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเตือนสติแกจริงๆจังๆ ปล่อยให้แกฟุ้งซ่านจนหลงทาง...เมื่อก่อนแกแค่โง่ แต่ตอนนี้แกทั้งโง่และเลว”