บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 18
ได้ยินแบบนั้นวนิษาก็เลยหัวเราะ
ป๋องเดินคุยกับปลายฝนอยู่ในแหล่งวัยรุ่น
“เมื่อเช้าฉันขอพี่โจลาออกแล้วนะ” ป๋องบอก
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ฉันว่าฉันไม่เหมาะเป็นนักสืบแบบพี่โจหรอก ฉันไม่พลิ้วเท่าเขา”
“ดีแล้วล่ะป๋อง เธอเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว ...ถ้าฉันจะมีแฟนก็อยากได้ผู้ชายแบบเธอนี่แหละ” ปลายฝนดูเขินๆแต่ป๋องยังไม่รู้ตัว
“นั่นสินะ...เอ๊ะ เมื่อกี้เธอว่าไงนะ”
“ไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว”
“เธอบอกว่าเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม”
“เปล่า ... บอกว่าให้เป็นเฟรนด์”
ป๋องจ๋อย “อือ...เฟรนด์ก็เฟรนด์”
“แปนเฟ็น”
“อือ แปนเฟ็นก็แปนเฟ็น”
ปลายฝนเน้นคำเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เก็ท “แปนเฟ็น”
“อือ .. แปนเฟ็น ..” แล้วเจ้าตัวก็นึกได้ “แปนเฟ็นก็เป็นแฟนน่ะสิ วู้”
ป๋องกระโดดดีใจรอบๆปลายฝน คนข้างๆเริ่มมอง ปลายฝนอายตีป๋องให้หยุดตะโกน
โจมาเยี่ยมพ่อที่อยู่ในคุก
“ซูซี่เขาบอกเขาดีใจที่แกมาเยี่ยม แต่เขายังละอายใจ ไม่กล้ามาพบแกอยู่ดี”
“เขาสบายดีใช่ไหมครับ”
“นี่มันคุก...ก็สบายเท่าที่จะสบายได้ในนี้น่ะนะ”
“ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลืออะไร พ่อบอกผมเลยนะครับ”
“อือ...พ่อได้ยินเรื่องของแกหมดแล้ว ดีใจด้วยนะ ในที่สุดแกก็ชนะ สิ่งที่แกเอาชนะได้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่...แกเก่งมากโจ”
“ผมมีคำถามหนึ่ง ที่คาใจผมมาตลอดชีวิตแต่ผมไม่กล้าถาม”
“ว่า..?”
“พ่อเคยคิดเหมือนคนอื่นไหมครับว่าผมเป็นตัวซวยทำให้พ่อติดคุก” โจถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“พ่อไม่เคยคิดแบบนั้นเลยแม้แต่วินาทีเดียว แม่แกก็ไม่เคยคิดแบบนั้น”