บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 7 หน้า 4
“ทำไมคุณกริชต้องแย่งระรินด้วยล่ะคะ”
“ก็ผมอยากทำบุญนี่ครับ”
“แหม มีเรื่องอยากถามอาจารย์ก็ยอมรับมาตรงๆเถอะค่ะ”
กริชหัวเราะเล็กน้อย เม้งคืนไมค์ให้ เอ็มซีเดินไปนั่งที่โต๊ะของเขากวักมือเรียกกริช “เชิญทางนี้ครับคุณกริช”
กริชเดินมา ยกมือไหว้เม้ง เม้งรับไหว้ ระรินตามมาด้วย ส่วนวนิษาเลือกดูหนังสือ ไม่ได้เข้ามา เม้งดูโหงวเฮ้งของกริช จับหน้าตาดูความแข็งความตึงของส่วนต่างๆของใบหน้า
“คุณกริชมาถูกทางแล้ว โหงวเฮ้งคุณไม่เหมาะกับการทำธุรกิจหรือการเกษตร แต่เหมาะกับงานศิลปะ งานที่ทำเพื่อความรื่นรมย์ทางจิตใจ ถ้าฉายเดี่ยวจะดีกว่าทำร่วมกับคนอื่น ถ้าเดินทางจะดีกว่าอยู่กับที่ พบปะผู้คนยิ่งมากยิ่งดี ... จากลักษณะที่ว่ามานี้ คุณคิดถูกแล้วที่เป็นผันตัวจากธุรกิจมาเป็นนักแสดง ... นี่แค่คำทำนายเบื้องต้น คุณอยากรู้ละเอียดด้านไหน เชิญถาม”
“เรื่องความรักครับอาจารย์”
เม้งหลับตายกนิ้วแตะหน้าผากเพ่งกระแสจิต แล้วเอานิ้วเขียนวงกลมห่างจากใบหน้ากริชนิดนึง ค่อยลืมตาขึ้น ดูหน้ากริช “สดใสสวยงามเหมือนฟ้าสีครามในฤดูหนาว มั่นคงเหมือนขุนเขาตระหง่าน อาจจะติดเลือกมากหน่อย แต่หากรักแล้วจะรักเลยไม่เปลี่ยนแปร”
กริชยิ้ม
“ดวงชะตาดีจริงๆ...เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ” เม้งจับคางกริชเชยขึ้น หมุนใบหน้าเป็นวงกลม มองที่ใต้คางของเขา เจอไฝเม็ดเล็กๆหนึ่ง “อา...ไม่ได้การ”
“หมายความว่าไงครับ”
“ไฝใต้คางเม็ดนี้เหมือนรูรั่วใต้ท้องเรือ รูเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เรือลำใหญ่จมได้”
“หมายถึงอะไรครับ”
“มีรูปผู้หญิงคนนั้นไหม คนที่หัวใจคุณกำลังถวิลหา คนที่คุณจะลงนาวาชีวิตลำเดียวกันกับเธอ”
“ตัวจริงเขาอยู่นู่นครับ” กริชชี้ไปที่วนิษา เม้งมองตามไป ยิ้ม
“หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า สง่าดังพญาหงส์ ...เอ๊ะ...” เม้งชะงัก เพ่งมองใบหน้าของวนิษา
“มีอะไรเหรอคะ” ระรินถาม
เม้งลุกจากโต๊ะเดิน มาหยุดที่หน้าวนิษา วนิษารู้ตัว มองเม้ง วนิษายิ้มให้ แต่เม้งไม่ยิ้มตอบ เอาแต่จ้องหน้าวนิษาอย่างจริงจัง หน้าเม้งซีดเผือด เหงื่อแตก
“มีอะไรรึเปล่าคะอาจารย์” วนิษาถามอย่างงุนงงในท่าทีนั้น
เม้งรีบเดินกลับมาหากริช ลากกริชไปที่ด้านหลัง
เม้งลากกริชมาที่ห้องเก็บสต๊อก พนักงานคนหนึ่งอยู่ เม้งทำท่าขออนุญาต พนักงานจึงเดินออกไป เม้งลากกริชเข้ามา คุย พูดเสียงเบาๆ ท่าทางตื่นตกใจ