บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 8 หน้า 3
“อ้าว โง่ยังไงไม่ทราบ”
“ก็อย่างตอนกลางวันที่พี่โจให้นายมาหลอกถามฉันน่ะ ทำไมนายถึงมีพิรุธ”
“ก็ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนนี่ ฉันเลยไม่กล้าหลอกเธอ มันรู้สึกไม่ดี ฉันก็เลยลังเล พี่โจเขาก็ด่าฉันเหมือนกันนะ เขาบอกต้องรู้จักหลอกใช้คน”
ปลายฝนมองป๋องแล้วยิ้มให้ “ดีแล้วล่ะ ฉันว่านายไม่ต้องเชื่อพี่โจหมดหรอก นายเป็นแบบนี้น่ะดีแล้วล่ะ”
“แต่ถ้าทำไมได้ ก็คงเป็นนักสืบแบบพี่โจไม่ได้”
“ก็เป็นอย่างอื่นสิ จะเป็นนักสืบทำไม ถ้านายต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ”
“คนอย่างฉันไม่มีทางเลือกมากนักหรอก “
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะเป็นครูแนะแนวให้นายเอง”
“ขอบใจ แต่เธอเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะยัยเบื๊อก แค่ขับรถชนเสาไฟฟ้ายังทำอะไรไม่ถูกเลย”
“ไอ้บ้า” ปลายฝนเตะก้นป๋อง ป๋องหัวเราะ ไม่ว่าอะไร หยิบหมวกกันน็อคให้ปลายฝน ตัวเองก็สวม ปลายฝนสวมหมวกแล้วขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ ป๋องขับออกไป
ปลายฝนเข้ามาในห้อง เจอวนิษานั่งดูทีวีรออยู่ ปลายฝนกำลังจะเดินไปที่ห้องของเธอ วนิษากดปิดทีวีแล้วเรียกเธอไว้ “เดี๋ยวก่อนปลายฝน”
“มีอะไรคุยพรุ่งนี้ได้ไหมคะ หนูง่วงแล้ว”
“ไปไหนมา ทำไมถึงได้กลับดึกขนาดนี้”
“เวลาคุณกลับดึก หนูเคยถามคุณมั้ยว่าคุณไปไหนมา”
“อย่ามาย้อนฉันนะปลายฝน เธอยังเป็นเด็ก ยังต้องอยู่ภายใต้การดูแลของฉัน เราไม่ได้เท่าเทียมกันนะ”
“หนูไปกับเพื่อนมา”
วนิษามองดูปลายฝน “ไม่ได้ยุ่งอะไรกับยาเสพติดใช่มั้ย”
“หนูยังไม่โง่ขนาดนั้น”
“เซ็กส์?”
“ไม่มีหรอกค่ะ...เรื่องพวกนี้คุณไม่ต้องห่วงหนูหรอก หนูดูแลตัวเองเป็น มีอะไรอีกมั้ย”
วนิษาดูอ่อนโยนลง พูดด้วยความเป็นห่วง “อย่าประมาทแล้วกัน ปลายฝน “
“คุณก็เตือนตัวเองด้วยแล้วกัน ...อย่าประมาทนะคะ” ปลายฝนจ้องวนิษา ก่อนจะเดินจากไป
กริชยืนรออยู่กับวนิษา โจขับรถมารับ โจลงมาเปิดประตูรถให้
“ขอบคุณนะคะที่พามาเลี้ยงร้านอร่อยๆแบบนี้ มื้อหน้าต้องให้ฉันเลี้ยงบ้างนะ”
“เย็นนี้ดีไหมครับ”
“เร็วไปมั้งคะ"