บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 26 หน้า 3
“คุณน้อง..ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ คุณน้องไม่..”
“น้องไม่ผิด!” ขนิษฐายิ้มอ่อนๆ “น้ารามก็พูดแบบนี้ทุกที น้องถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้ไงคะ” รามมองขนิษฐาด้วยสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิด “น้ารามพูดถูกแล้วค่ะ ว่าเรา... ควรจะลืม เรื่องในคืนนั้น น้อง..น้องจะลืมค่ะ ถ้ามันจะดีต่อทุกๆฝ่ายๆ” รามเห็นขนิษฐาต้องกล้ำกลืน ก็ยิ่งสะเทือนในใจ ขนิษฐาสายตาหวั่นไหว กลั้นใจบอก “น้าราม..เป็นน้า..ของน้อง เหมือนเมื่อก่อนนี้นะคะ”
รามพยักหน้าฝืนยิ้มให้.. แต่ เจ็บไม่น้อย ที่ไม่อาจจะตอบสนองดอกฟ้าที่อยู่ในใจเขาผู้นี้ได้เลย..
หนูนาถามรัศมี “ทำไมถึงไม่ไปร่วมโต๊ะด้วยกันล่ะคะ หรือว่าแม่ ยังไม่พอใจพ่ออยู่?”
“ฮึ! ฉันต่างหากที่โดนคนไม่พอใจ! แกไม่เห็นเหรอยัยนา ว่าตาของแกทำท่าทางเหมือนไม่เห็นหัวฉันสักนิด!”
หนูนาชะงักไป ไม่ทันนึกถึงเรื่องนี้ “แต่คุณตาเป็นห่วงแม่นะคะ นายืนยันได้”
รัศมีสีหน้าไม่ยอมรับ “แกมันเข้าข้างตาแก เค้าทำเหมือนฉันเป็นตัวอะไรสักตัวที่น่าขยะแขยง เหมือนฉันไม่มีตัวตน ไม่มีค่าในสายตาของเค้า คนพวกนั้นก็เห็นกันหมด! ที่เค้าไม่ไว้หน้าฉัน!”
หนูนาหน้าจ๋อย กำลังจะบอกแทนตา แต่แล้วเสียงมีอำนาจดังขึ้น “ว่าแต่ฉัน แล้วตัวแกเองเคยไว้หน้าคนอื่นเค้าบ้างรึเปล่า?” หนูนาและรัศมีผงะ ปรากฏว่าวรรณเดินมาถึงที่หน้าห้อง “ที่ทำให้ฉันและทั้งวงศ์ตระกูลต้องอับอาย ไม่เห็นแกเคยสนใจใยดีอะไรเลย !” รัศมีเจ็บมาก แต่วรรณไม่ใส่ใจ หันมาบอกหนูนา “เห็นเด็กรับใช้บอกว่าหนูอยู่ที่นี่ ตาเลยมาหา ใครไม่อยากจะโผล่หน้าไปเจอผู้คนก็ช่าง! เราไปกันเถอะ”
รัศมีไม่ยอมแพ้ “แล้วหนูตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้งั้นเหรอคะ ไอ้ศักดามันเป็นคนเลว มันทำร้ายหนู แทนที่คุณพ่อจะเห็นใจ กลับมาซ้ำเติม!!”
“ก็แกมันไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย มองเห็นแต่ความผิดพลาดของคนอื่น กี่ครั้งกี่หนแล้ว ที่ต้องมาเจ็บช้ำซ้ำซากอยู่อย่างนี้!!”
รัศมีสะดุ้งเฮือก!เจ็บมาก “ว่าแต่หนูโทษคนอื่น แล้วคุณพ่อล่ะ คุณพ่อก็โทษแต่หนูเหมือนกัน” วรรณที่ก้าวขาจะไปแล้ว หันกลับมา รัศมีเจ็บแค้นจนต้องพูดออกมา “สิบห้าปี! ตั้งแต่วันที่หนูก้าวขาออกไปจากบ้าน ปากคุณพ่อบอกว่ายกโทษให้ แต่จริงๆแล้ว ไม่เคย! คุณพ่อยังชอบจะขุดเรื่องเก่าๆขึ้นมาประจานหนูตลอด คุณพ่อโทษๆแต่หนู เคยโทษตัวเองบ้างรึเปล่า ว่าทำไมหนูถึงได้เป็นแบบนี้”
“แม่คะ” หนูนาส่ายหน้าปรามแม่
รัศมีไม่หยุด “หนูเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณพ่อนั่นแหละ เพราะคุณพ่อกีดกันหนูตั้งแต่แรก จนหนูต้องหนีไป ชีวิตหนูถึงได้เป็นแบบทุกวันนี้!!”