บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 26 หน้า 4
หนูนาเสียใจที่รัศมีย้อนวรรณ วรรณอัดอกมากเช่นกัน จนต้องโพล่งออกมา “ใช่ มันเป็นเพราะฉันเอง! แต่ไม่ใช่เพราะฉันขัดใจแก แต่เพราะฉันตามใจแกมากเกินไปต่างหาก ใช้เงินเลี้ยงแกโดยไม่ได้สั่งสอนอบรมแกให้ดี ทั้งชีวิตของแก ก็เลยรู้จักแต่จะสนองกิเลสของตัวเอง ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย!”
“ทำไม หนูหาความสุขมันผิดตรงไหน คนไม่รู้จักหาความสุขก็คือคนโง่!! เกิดมาเสียชาติเกิด!!”
“แล้วทุกวันนี้แกมีรึเปล่าล่ะ ความสุขน่ะ?” รัศมีชะงัก “ดูสภาพตัวเองซะก่อน มีความสุขมากมั๊ย? ห๊ะ?”
“คุณพ่อ! ถ้า..ถ้าหนูเจอคนดีๆ มันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก!”
“แกจะเรียกหาคนดี ทั้งที่แกเป็นคนแบบนี้น่ะเหรอ ตราบเท่าที่แกยังแยกไม่ออกระหว่างคำหวานกลวงๆกับเนื้อแท้ที่หวังดี แกจะไม่ได้เจอคนดีอะไรนั่นหรอก!” รัศมีช็อค วรรณด่าและโทษเธออีกแล้ว “ก็เหมือนกับที่แกได้แต่มองว่าฉันว่าแก เพื่อระบายความแค้น แกคิดเหรอว่าพ่ออย่างฉัน!!” วรรณแววตาร้าวราน “เห็นชีวิตลูกทั้งคนพังลงต่อหน้า แล้วฉันจะมีความสุข แกมองพ่อของแกได้แค่นี้เองน่ะเหรอ รัศมี” รัศมีนึกไม่ถึงเมื่อในแววตาของวรรณมันมีความร้าวราน ที่พ่อไม่เคยแสดงออกให้เห็นชัดเท่านี้มาก่อน “เวลาคนเป็นพ่อเป็นแม่ด่าลูกของตัวเอง มันเจ็บ..มันผิดหวังซะยิ่งกว่า ทุกๆคำที่ฉันว่าแก ก็เหมือนฉันว่าตัวฉันเอง! มันเป็นเพราะฉันเอง ที่เลี้ยงแกมาไม่ดี ฉันผิดเอง ได้ยินแบบนี้ แล้วแกพอใจรึยัง !” รัศมีอึ้ง เมื่อถึงเวลาที่วรรณยอมพูดออกมาจริงๆ “ฉันยอมรับความผิดของฉัน แล้วแกเอง..เคยยอมรับอะไรกับเค้าบ้างมั๊ย เคยมั๊ยรัศมี!!”
วรรณมองรัศมีที่ยังอึ้งงัน พูดไม่ออกอยู่ ก่อนจะเบือนหน้าแล้วเดินออก หนูนามองแม่และตาอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจตามวรรณออกไปก่อน
หนูนารีบก้าวเท้าตามวรรณออกมา จะขอร้อง “คุณตาคะ”
“ไม่ต้องพูด...” หนูนาชะงัก “ถ้ามันจะดักดานคิดได้แค่นี้ ก็ช่างหัวมัน!”
หนูนาเศร้า.. หันกลับไปมองทางประตูห้องรัศมี ปัง!! รัศมีปิดประตู หนูนาชะงัก กำมือ ทำอะไรไม่ได้
ในห้องรัศมียืนหลังพิงประตู ทุกๆคำที่วรรณพูดสร้างความเจ็บร้าวสะเทือนไปทั่ว
บรรยากาศยามค่ำที่ระเบียง ผ่อนคลายและสงบลงอย่างมาก วรรณนั่งอย่างผ่อนคลายลง..ที่เก้าอี้ใกล้กันนั้น สีหนาท และรามร่วมอยู่ด้วย รามรินชาให้ “ชาร้อนครับท่าน เห็นยัยหนูบอกว่าท่านชอบดื่มชาหลังอาหาร”
“ยัยนามันช่างจำ ของอะไรที่ตามันชอบ มันจำได้หมด”
“ยายหนูแกบอกว่าคุณตาดีกับแกมาก คอยอบรมสั่งสอนให้ทุกอย่าง ที่ได้ดีมาทุกวันนี้ก็เพราะท่าน”
วรรณยิ้มน้อยๆ แต่แล้วก็มีแววขื่น “ฉันได้บทเรียนจากรัศมีมันมามาก ตอนที่ได้หลานคนนี้มา ฉันถึงตั้งใจเลี้ยงมันใหม่ ไม่ให้เหมือนตอนเลี้ยงลูก”
“ยัยหนูเป็นเด็กดี..”
“ใช่ มันเป็นหลานที่ฉันภูมิใจ และ มันจะต้องมีอนาคตที่ก้าวหน้า มั่นคงที่สุด”