บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 26 หน้า 5
รามฟังวรรณพูดแล้วเหลือบมองสีหนาท แววตาห่วง แต่สีหนาทยังมีดวงตาที่เชื่อมั่น บอกวรรณ “ถ้าท่านไม่รังเกียจ ผมอยากจะขอเป็นคนดูแลคุณนารา ผมแน่ใจว่าสามารถให้อนาคตที่ดี และทำให้เธอมีความสุขได้”
วรรณเลิกคิ้ว “เหอะ!” มองไอ้หนุ่มใจกล้าตรงหน้า แล้วย้อนให้ “แน่ใจเหรอ? ว่าจะทำได้อย่างที่พูด ?”
สีหนาทไม่เกรงการท้าทายของวรรณ “ครับ ผมแน่ใจ”
“แค่มีไร่สักกับโรงแรมแค่นี้ คิดเหรอว่าจะมั่นคงเพียงพอกับหลานฉัน?”
“ถ้าเป็นความมั่นคงภายนอก อย่างพวกทรัพย์สินเงินทอง ผมคงไม่มีทางเทียบท่านได้ แต่ถ้าพูดถึงความมั่นคงทางใจ ความรัก และเอาใจใส่ที่ผมมีต่อนารา ผมมั่นใจว่า ไม่มีใครให้นาราได้มากเท่าผม”
“อวดดี!”
รามมองหน้าสีหนาทไม่อยากให้ย้อนวรรณ แต่สีหนาทยืดอกตอบ“ท่านจะพูดอย่างนั้นได้.. ก็ต่อเมื่อ ที่ผมพูดมันไม่จริง”
วรรณอึ้งไปเลย หนอยไอ้นี่!! ช่างกล้า “เธอแค่ไปช่วยหลานฉันมาแค่นี้ ก็ยังไม่ได้พิสูจน์ว่าที่เธอพูดมันจริง!”
“ถ้าไม่จริง ผมจะไม่พูด”
หนอย!! วรรณขบเขี้ยวอยู่ภายใน ไอ้นี่ มันร้าย “ปากเก่ง! ไม่นึกว่ายังจะมีคนกล้าพูดแบบนี้กับฉัน!” รามหน้าเสีย ห่วงสีหนาทว่าจะทำให้วรรณโกรธมากที่มาท้าทายแบบนี้ “ดี!” อ้าว “ในเมื่อมั่นใจซะขนาดนี้ ฉันก็จะไม่กีดกัน”
รามสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
สีหนาทพอใจ จะรีบเอ่ย “ขอบคุณครับท่..”
“อย่าเพิ่งมาขอบคุณฉัน! เวลาอีกตั้งสองปี ฉันจะรอดู ว่าเธอ จะแน่จริงอย่างที่พูดสักแค่ไหน!”
“ผมเป็นคนที่รู้ใจตัวเองดี ไม่ว่าจะสองปี หรือว่านานกว่านั้น ก็ไม่เปลี่ยน” เขาแววตาแน่วแน่มาก “ท่านก็รอพิสูจน์ได้เลย!”
วรรณทำหน้านิ่งเสีย แต่แววตาพราวขึ้นอย่างชอบใจอยู่นิดๆในความใจกล้าของไอ้หนุ่มตรงหน้า
สีหนาทกำลังเดินแยกจะกลับไปห้อง แต่ระหว่างทางเจอกับหนูนายืนเท้าระเบียงเหม่อคิดอะไรอยู่
“ทำไมดึกป่านนี้ ถึงยังไม่นอนอีก!”
“คุณ.. คุณตากับพ่อล่ะคะ”
“น้ารามไปส่งตาเธอที่ห้องได้สักพักแล้ว” พอเห็นสีหน้าหนูนาจ๋อยๆก็ถาม “ไหนหนูมีอะไรกลุ้มบอกสิงห์เจ้าป่าซิ”
หนูนาฝืนยิ้ม “เรื่องแม่..กับคุณตาน่ะค่ะ สองคนยังเข้าหน้ากันไม่ติด..”
“นึกแล้ว” หนูนาเหลือบตามองว่ารู้ได้ยังไง? “ก็เห็นตั้งแต่แม่เธอไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหารค่ำแล้ว”
“เดี๋ยวฉันก็จะต้องไปเรียนต่อแล้ว ถ้ายังเป็นอยู่อย่างงี้ ฉันคงไม่สบายใจ..”
สีหนาทลูบผมอย่างปลอบๆ “แม่เธอเค้าไม่เป็นอะไรหรอก ตาเธอเค้ารักแม่เธอมาก ถึงจะโกรธแค่ไหน ก็ตัดไม่ขาด” หนูนาสีหน้าครุ่นคิด “แล้วถ้าเธอเป็นห่วงคุณตา ก็ไม่ต้องห่วง ว่าที่หลานเขยจะหมั่นไปเยี่ยมให้.. ดีมั๊ย?”
“คุณนี่ เอาดีเข้าตัวหมด!”