บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 18 หน้า 5
“จะใช่ได้ยังไงคะ คุณประกาศตัวซะขนาดนั้น” รัศมียิ้มๆ แล้วเปิดซองออกมาดู ทันใด หน้าอึ้ง
ศักดามองอย่างแปลกใจ สายตามีคำถาม “ใครส่งมาเหรอครับ ?”
รัศมีอึกอัก ก่อนจะตีเนียน “จะมีใครล่ะคะ ก็ก๊วนของคุณหญิง ภรรยาท่านรองฯที่คุยกันเมื่อวานนี้แหละค่ะ เห็นว่าจะเชิญไปปาร์ตี้จิบน้ำชา..” รัศมีตอบไป มือซ่อนกระดาษให้แน่ใจว่าศักดาไม่เห็น ลุ้นๆศักดาจะถามต่อไหม ศักดายิ้มรับแล้วเดินออกไปโดยดี รัศมีผ่อนลมหายใจ หันขวับรีบเดินไปยังมุมที่ปลอดสายตาคน แล้วเอาเอกสารมาอ่านอีกครั้ง มันเขียนด้วยลายมือของราม
“รัศมี ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณ แต่ผมมีบางอย่างที่สำคัญมากจะให้ลูกจึงต้องขอให้คุณออกมาพบ เพราะคุณก็คงไม่สะดวกถ้าผมจะไปพบคุณหวังว่าจะได้รับคำตอบ นี่คือเบอร์ติดต่อของผม …..” แล้วต่อด้วยเบอร์มือถือ
รัศมีอ่านซ้ำก็ยิ่งอึ้ง ยิ่งจี๊ดขึ้นกว่าเดิม “ไอ้ราม แกกล้าดียังไง คุณก็คงไม่สะดวกถ้าผมจะไปพบคุณ นี่ นี่! แกขู่ฉันงั้นเหรอ!” รัศมีแค้น ขยำกระดาษปาทิ้งลงขยะ “นึกเหรอว่าฉันจะกลัว” รัศมีจะไป พอก้าวไปได้นิดหนึ่ง คิด...นึกถึงที่สิ่งที่คุยกับรามเรื่องเขาอยากเห็นหน้าลูก และนึกถึงที่เธอคุยกับบิดาเรื่องที่หนูนาหายไปเป็นอาทิตย์แล้วทำไมจะไม่เจอราม รัศมีหยุดอยู่ เปลี่ยนใจหันกลับมา ยอมหยิบกระดาษที่ทิ้งไปแล้วขึ้นมา คลี่ออกดู แล้วคิด!!
กล่องใส่ลูกเจี๊ยบ 6 ตัว ถูกหนูนาถือไว้อย่างทะนุถนอม เห็นลูกเจี๊ยบร้องจิ๊บๆ โผล่หน้าและส่งเสียงผ่านรูที่เจาะเอาไว้ให้หายใจ หนูนายังสนใจกล่องลูกเจี๊ยบไม่วางตา
“ขอบคุณนะคะที่พาฉันมาซื้อเจ้าพวกนี้”
“หนูนา แล้วเธอจะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าตกลงธุระฉันคืออะไร”
หนูนาชะงักๆไป “งั้น.. อะไรล่ะคะ? เดี๋ยวเราจะไปไหนกันต่อ”
“ไม่มี ฉันเสร็จธุระแล้ว ก็ธุระของฉัน คือมากับเธอไง” เขาว่าด้วยตาพราวระยับ หนูนาทั้งอึ้งทั้งเขิน.. แล้วสีหนาทค่อยๆประคองเอากล่องใส่ลูกเจี๊ยบจากมือหนูนาไปวางไว้บนกระโปรงรถ “ตกลงว่าเธอหายโกรธฉันแล้วใช่มั๊ย หนูนา..”
“โกรธ...ฉันไปโกรธคุณตอนไหน เปล่าซะหน่อย” หนูนาบอกแต่ไม่ยอมสบตา
“เรื่องเมื่อวาน ถ้าฉันทำให้เธอเสียความรู้สึก ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” หนูนาก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาสีหนาท ได้ยินแต่น้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างมาก “ฉันอาจจะถามอะไรเธอไปบ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เชื่อใจเธอ ฟังนะ” เขาเชยคางหนูนาขึ้นให้สบตา “ฉันมั่นใจว่าผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าฉันคนนี้ เค้าไม่มีทางที่จะคิดร้ายกับฉัน กับไร่บัวขาว” เห็นหนูนายังนิ่ง ก็ย้ำ “ฉันรู้ว่าฉันคิดไม่ผิด” สีหนาทสบสายตาหนูนา หนักแน่น จนความหวั่นไหวตกลงมาอยู่ที่หนูนาแทน “เอายังงี้ ถ้าเธอยังไม่หายโกรธ ฉันยอมให้ทำโทษ” หนูนางงๆ ทำโทษ ? “ตอนฉันเด็กๆ ถ้าใครทำผิด จะโดนมะเหงกตรงนี้” เขาชี้หน้าผากแล้ว จับมือหนูนาขึ้นมากำไว้เป็นกำปั้น “เขกฉันเลย ถ้ามันทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น”
“คุณสิงห์ คุณจะบ้ารึเปล่า คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ แล้วฉันก็ไม่ชอบใช้ความรุนแรงด้วย!”
“ฉันไม่ถือ ลูกผู้ชายทำผิดต้องรับโทษ เอาเลยหนูนา” เขายุดมือหนูนาจะให้เขกให้ได้
“ฉันบอกว่าฉันไม่!! นี่คุณ” สองคนยื้อยุดมือกัน “บ้ารึเปล่า!! ก็ได้ ๆ ฉันไม่โกรธคุณแล้ว เลิกเล่นได้แล้ว!!”