บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21 หน้า 3
ปราณยังคงนั่งนิ่ง ไม่ยอมหยุดตามที่อัณณาแนะนำ
“ปราณ..คุณเครียดมากแล้ว ความเครียดมันไม่ช่วยให้คิดออกหรอก พักหน่อยนะ..นะ..ห้านาทีก็ได้”
“เนี่ย ผมพักอยู่” ปราณเถียง
“นั่งแปะหน้าคอมไม่เรียกว่าพัก ลุกๆๆ ออกไปเดินเล่นกัน” อัณณาเข้าไปดึงปราณให้ลุกขึ้นมา ปราณจำต้องเดินตามอัณณาไป แต่แล้วชะงัก เพราะปราณเห็นว่าที่โต๊ะด้านหนึ่งมีแจกันดอกทานตะวันวางอยู่
“อะไร..อัณเป็นคนซื้อมาจัดให้เอง ก็ปราณชอบไม่ใช่เหรอ”
“ดอกทานตะวัน” ปราณมองดอกทานตะวันอย่างฉงน มีความรู้สึกคุ้นเคย คลับคล้ายคลับคลา ปราณยืนมองนิ่งไปสักพัก จนอัณณาแปลกใจ
“มีอะไรเหรอปราณ”
ปราณยังคงจ้องดอกทานตะวัน สีหน้าพิศวง
ภายในเรือนแพ ปราณนต์กำลังยืนส่องกระจก มองรอยแผลของตัวเองอยู่ ว่ามีตรงไหนบ้าง
ภัทรินเดินออกมาจากอีกด้าน “ไม่มียาอะไรเลย มีแต่ปลาสเตอร์”
“แค่นั้นก็พอแล้ว..เล็บคุณคงไม่ได้มีพิษร้ายใช่มั้ย”
“มานี่” ภัทรินถลึงตาใส่ ทำนองว่าใช่เพื่อนเล่นเหรอ! แล้วถือผ้าขาวม้ามาซับน้ำที่หลังของปราณนต์ให้ ค่อยๆ ซับน้ำให้อย่างอ่อนโยน ไม่อยากทำให้ปราณนต์เจ็บ แล้วค่อยๆ ติดปลาสเตอร์ปิดแผลให้
ปราณนต์มองภัทรินผ่านกระจก อย่างซึ้งใจ รู้สึกดี ยิ่งได้เห็นความอ่อนโยนของภัทริน ยิ่งทำให้รู้สึกผิดที่ดึงภัทรินเข้ามาในเกมนี้ ปราณนต์แววตาหมองลง
ภัทรินติดปลาสเตอร์ให้เสร็จ “เสร็จ”
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
“หันหน้ามา”
“หือ?”
“นั่นอีกแผล”
ปราณนต์มองเห็นว่ามีอีกแผลหนึ่งด้านหน้า เลยหันหน้ามา ภัทรินติดปลาสเตอร์ที่แผลอีกรอยที่อยู่ช่วงบ่าด้านหน้าให้ ปราณนต์มองภัทรินอย่างใกล้ชิด รักใคร่ หักห้ามใจแทบไม่อยู่ พออีกฝ่ายติดปลาสเตอร์เสร็จ ช้อนตาขึ้นมามอง ทั้งคู่สบตากัน ตะลึงงัน หยดน้ำจากเส้นผมของปราณนต์หยดลงแก้มภัทรินอย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษนะ”
“หือ? เรื่อง?” ภัทรินทำหน้างงๆ