บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 1

ถนนลงจากดอยผาหมอก ฝนตกหนักท่ามกลางขุนเขาสลับซับซ้อน รถโฟร์วีลของปราณนต์แล่นลงจากดอยมา ลัดเลี้ยวคดเคี้ยวไปตามเส้นทางลงดอย 

ปราณนต์ขับรถอย่างเร่งรีบ มีเรื่องเร่งด่วนมาก เขาเปลี่ยนเกียร์เข้าเกียร์อย่างคล่องแคล่ว ไม่ถนอมเครื่องยนต์เลย ข้างๆ เขาคือ จันทร์วิภา ที่นั่งกอดกระเป๋าอุปกรณ์แพทย์ด้วยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับยึดกับราวที่จับเหนือประตูเอาไว้ ไม่ให้ตัวกระเด้งไปกระเด้งมา ปราณนต์เปลี่ยนเกียร์ กระชากรถไป

รถสองแถวคันหนึ่งจอดติดหล่มอยู่บริเวณใกล้จุดชมวิว ใกล้ๆ กันนั้นมีศาลาสำหรับชมวิวที่มีชาวบ้าน ลูกเด็กเล็กแดง กำลังยืนออกันอยู่ในศาลา โดยมีเสียงผู้หญิงที่ปวดท้องใกล้คลอดร้องโหวกเหวกดังมาตลอด 

ชาวบ้านชายคนหนึ่ง ที่ยืนตากฝน คอยดูลาดเลา พอเห็นรถของปราณนต์แล่นมา ก็รีบร้องตะโกน “หมอมาแล้ว!!!”

รถของปราณนต์จอดเอี๊ยด ชายหนุ่มรีบโดดลงจากรถ จันทร์วิภารีบตามมาเช่นกัน

“ขอทางผมหน่อยครับ” ปราณนต์แหวกเข้าไปหาหญิงท้องแก่ใกล้คลอด เห็นที่หว่างขาว่ามีอาการน้ำเดินแล้ว ไม่ปลอดภัยที่จะเคลื่อนย้าย หรือรอเวลา

“ฝนตกหนักอย่างนี้ เราจะพาคนไข้ไปโรงพยาบาลยังไงล่ะคะหมอ” จันทร์วิภาเอ่ยถาม

“คนไข้มีอาการน้ำเดินแล้ว..เคลื่อนย้ายตอนนี้ไม่ปลอดภัย..จันทร์วิภา คุณต้องช่วยผมแล้วล่ะ” 

จันทร์วิภาอึ้งๆ รู้ว่าปราณนต์หมายถึงต้องทำคลอดที่นี่ ตอนนี้ “คุณหมอปราณนต์ล้อเล่นใช่มั้ยคะ” 

ปราณนต์สั่งการ จริงจัง ต้องรีบช่วยคนเจ็บ “ไปเอาอุปกรณ์มา!” 

อีกด้านหนึ่งในห้องประชุมระดับนานาชาติ ที่ประเทศแถบยุโรป แขกต่างชาติภายในห้องประชุมผู้นำด้านสาธารณสุขนานาชาติปรบมือกึกก้อง เมื่อได้ฟังปราณเอ่ยสุนทรพจน์อยู่ที่โพเดียม

“The main force that push Good Life Sciences to develop almost every second is the problems inside our public health system.  The problems that has ongoing for a long time.. that is what we want to solve and strongly believe that we can do it.  This belief makes GLS grows to this point and we will keep on developing.” (แรงผลักดันสำคัญที่ทำให้บริษัท Good Life Science พัฒนาตัวเองตลอดเวลา แทบจะทุกวินาที นั่นเป็นเพราะ ระบบสาธารณสุขภายในบ้านเกิดเรามีปัญหา..มันคาราคาซังมานาน..นั่นคือสิ่งที่เราอยากแก้ไข..เราเชื่อมั่นว่าทำได้..จึงทำให้ GLS พัฒนาและเติบโตมาจนถึงจุดนี้ได้ และเราจะพัฒนาต่อไป)

พสุวัฒน์ สินธรนั่งอยู่ในห้องประชุมนั้นด้วย ฟังการกล่าวสุนทรพจน์อย่างภูมิใจ