บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 16 หน้า 3
ขณะที่สินธรกับชมนาดสงสัย ข้องใจกับความสำคัญของคนทั้งคู่ ชมนาดทักขึ้น “แหวน..ทำไมอัณณากับคุณปราณ..สวมแหวน”
ที่ห้องกายภาพบำบัด ปราณกำลังเดินสายพานทำกายภาพอยู่ ท่าทางแข็งแรงขึ้นแล้ว พยาบาลที่ดูแลอยู่ข้างๆ กำลังเช็คอาการของปราณ จดใส่ชาร์ต
“ไม่มีอาการเจ็บเข่าหรือเจ็บข้อเท้าแล้วนะคะ”
“ไม่”
“อาการโดยรวมดีขึ้นมากเลยค่ะ เดี๋ยวคุณหมอจะต้องมีข่าวดีแน่ๆ..โอเคค่ะ กลับไปพักที่ห้องนะคะ” พยาบาลกดหยุดเครื่อง
ปราณลงจากสายพาน กำลังจะออกจากห้องกายภาพ แต่ต้องชะงัก เพราะภัทรินเข้ามายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ชั้นขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย” ภัทรินเอ่ยขึ้น
“ขอโทษนะคะ..คุณปราณไม่อนุญาตให้คุณพบ..” พยาบาลหันมาเอ่ยห้ามภัทริน
“ไม่เป็นไร ผมก็มีเรื่องอยากคุยกับเขาเหมือนกัน”
ภายในคอฟฟี่ช็อปของโรงพยาบาล ภัทรินนั่งคุยอยู่กับปราณ ซึ่งกำลังจิบน้ำขิงอุ่นๆ ภัทรินสังเกตพฤติกรรมการดื่มนั้น มองอย่างแปลกตา ไม่คุ้นชินกับมาดและท่าทางที่ดูดีของปราณ
“คุณจะกลับดอยผาหมอก?”
ภัทรินได้สติว่ามองจ้องอีกฝ่ายเกินไป “เอ่อ ใช่ ชั้นแวะมาบอกหมอแค่นี้ ว่าชั้นจะกลับแล้ว”
“ทำไม”
“ทำไมชั้นต้องอยู่ล่ะ ในเมื่อ..ชั้นไม่มีประโยชน์อะไรที่นี่”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
“ถามตัวหมอเองเถอะ อยากให้ชั้นอยู่เพื่อ?”
“อย่าเรียกผมว่าหมอได้มั้ย ผมรู้สึกแปลกๆ”
ภัทรินฉุน “ก็เรียกอย่างนี้มาตลอด ทำไม จะให้ชั้นเรียกว่าคุณปราณนต์ เหมือนที่คุณอัณณาเรียกงั้นเหรอ!.ไม่ต้องห่วง ชั้นจะไม่อยู่เรียกหมอให้หมอได้ยินอีกแล้ว.. “ หญิงสาวจะลุกไป แล้วชะงักหันกลับมา ขออีกดอก “หมอ!!! หมอๆๆๆๆ” ภัทรินเรียกอีกฝ่ายให้สาแก่ใจ แล้วสะบัดหน้าไป
แต่ปราณเรียกไว้ “ผมอยากให้คุณอยู่ดูแลผมนะภัทริน” ภัทรินชะงัก แปลกใจ ไม่เชื่อหู “ผมคิดทบทวนแล้ว ถ้าคุณเป็นภรรยาผมจริง..ก็แสดงว่า คุณต้องรักผมมาก ถึงได้ลงจากดอยมาที่นี่ ผมก็ควรจะดีกับคุณบ้าง ไม่ใช่เหรอ”