บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 16 หน้า 4
“อะไรทำให้นายคิดอย่างนี้ ทั้งๆที่ในความทรงจำนาย มีแค่คุณอัณณา”
“เอาเป็นว่า ผมอยากให้คุณอยู่ดูแลจนกว่าผมจะจำได้ทุกอย่าง”
“ไม่..ชั้นจะไม่อยู่จนนายจำได้ว่านายรักคุณอัณณา แล้วชั้นเป็นแค่..แค่อะไรก็ไม่รู้ของนายอีก”
ปราณจับมือหญิงสาวไว้ ดึงเข้ามาใกล้ “ก็คุณเป็นภรรยาของผมไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่..เอ่อ ใช่..ใช่ แต่..” ภัทรินงงๆ เริ่มสับสนกับท่าทีของชายหนุ่ม
“ถ้าใช่ ก็ควรอยู่ดูแลผม จนกว่าความทรงจำผมจะเป็นปกติ..อย่างน้อยก็ให้ผมรู้ก่อนว่าตัวผมเองเป็นใคร”
ภัทรินจ้องตาชายหนุ่ม ลังเล แววตาสับสน “คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ชั้นก็ไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใครเหมือนกัน..จริงๆ แล้ว นายกับพี่ชายคือใคร ต้องการอะไร ชั้นไม่รู้เลย แล้วชั้น..”
“คุณรักผมหรือเปล่า”
“หา..”
“ถ้ารักก็น่าจะพอแล้วสำหรับทุกอย่าง”
“แค่รักก็น่าจะพอ?..หึ ชั้นเคยคิดอย่างนั้น แล้วไง แล้วก็ต้องมีชีวิตอย่างนี้ไง!!” ภัทรินแค่นหัวเราะ แล้วดึงมือออก “เพราะฉะนั้น แค่รักอย่างเดียวไม่พอ” หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกไป
“ภัทริน เดี๋ยว!! ภัทริน” ปราณได้แต่มอง ห้ามอีกฝ่ายไว้ไม่ได้
ภัทรินเดินแยกออกมา รู้สึกเจ็บช้ำ เสียใจ พยายามไม่ให้น้ำตาไหล “รักเหรอ รักบ้ารักบออะไร” แต่แล้วมีพวกพยาบาลเข็นคนไข้อุบัติเหตุสวนเข้ามา เร่งรีบ วุ่นวาย คนไข้และญาติๆ ส่งเสียงระงม ภัทรินต้องรีบผวาหลบให้พ้นเส้นทาง ยืนมองภาพเหตุการณ์นั้น แล้วทรุดนั่งลงไปบนเก้าอี้นั่งรอ สับสน ทบทวน
ภัทรินนึกถึงตอนที่ปราณนต์ในคราบปราณพูดกับเธอ “ความลับไม่มีในโลก..คิดว่าสักวันแม่เธอจะไม่รู้เหรอ ทั้งเรื่องหนี้ เรื่องงานแต่งงาน ทุกเรื่องที่เธอปิดบังแม่เอาไว้..เธอคิดว่าแม่เธอจะรับได้ใช่มั้ย”
ตอนที่ธนาฒน์พยายามโน้มน้าวเธอ “ภัทรคิดว่าการที่ได้แต่งงานกับปราณนต์เป็นเรื่องบังเอิญงั้นเหรอ..โกงเงินพี่ชาย แล้วน้องชายฝาแฝดก็มาแต่งงานด้วย โลกมันกลมและสวยงามขนาดนั้นจริงๆเหรอ..ภัทรเองก็น่าจะรู้ว่าองค์กรระดับนี้ การแข่งขันดุเดือดเลือดพล่านแค่ไหน..อยู่บนความจริงหน่อยเถอะ”
และตอนที่จันทร์วิภาเตือนสติ “ภัทร แฟนเก่าแกเคยทำอะไรไว้ มันชัดเจนมากว่าเขาเลว ส่วนคุณปราณกับหมอณนต์เคยทำอะไรที่ชัดเจนว่าเลวหรือยัง ถ้ายัง แกจะเชื่อคนที่เลวชัดๆ หรือเลวคลุมเครือ แกก็เลือกเอา”
“ไม่ ชั้นไม่รู้จักคุณปราณ แต่ชั้นรู้จักหมอณนต์ สิ่งที่เขาทำ ถ้ามันจะมีอะไรไม่ถูกต้อง ก็อาจจะวิธีการ แต่ไม่ใช่เจตนาและเป้าหมายแน่นอน”