บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 14 หน้า 5
“คุณพระเรียกข้ามาทำไมกันนะ ฤาคุณพระจักจำอีหยดได้แล้ว จึงเพรียกหาเพื่อรับใช้”
หยดในชุดรินหันมองผ้าแถบ “แม้นมิใช่เรือนกายเดิม แต่บ่าวจักปรนเปรอ จนคุณพระจดจำได้เช่นเดิม”
หยดหยิบผ้าแถบขึ้นมาเตรียมเปลี่ยนชุด หน้าห้อง ปาลรอณุอย่างกระวนกระวาย ในมือถือขันแบบโบราณ
วิษณุเดินมา พร้อมขวดน้ำมนต์ในมือ “อยู่ในห้องแล้วพี่”
วิษณุหยิบขันมาจากปาล แล้วรินน้ำมนต์ส่วนหนึ่งลงในขัน
“หลวงพ่อให้น้ำมนต์พี่มา อาจจะช่วยอะไรได้ ปาลสแตนด์บาย อยู่หน้าห้องนะ มีอะไรพี่จะเรียก”
ปาลพยักหน้าให้วิษณุ วิษณุยื่นขวดน้ำมนต์ที่เหลือให้ปาล แล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป
ห้องใต้ดิน วิษณุเปิดเข้ามาในห้องพร้อมขันน้ำ เห็นรินในชุดผ้าแถบ วิษณุชะงักไป รินกลายเป็นหยด หยดปรี่เข้าไปหา แววตาออดอ้อน “คุณพระ..มาแล้วรึเจ้าคะ”
“ฉัน..คิดถึงหยดเหลือเกิน”
“จริงเหรอเจ้าคะ บ่าวเฝ้ารอให้คุณพระจำคืนวานของเราให้ได้เสียที บ่าวจักได้กลับมาปรนบัติพัดวีคุณพระดังเดิม”
“หยดดูแลฉันมาเยอะแล้ว ให้ฉันทำอะไรเพื่อหยดบ้างเถิด ฉันไม่อยากเห็นหยดเหนื่อยแล้ว ดื่มน้ำนี่เถิดหนา”
หยดยังซื่อ นึกว่าพระวนาเทพจริงใจ ก้มกราบ
“สมค่าการรอคอยของบ่าวยิ่งนัก คุณพระยังคงเมตตาบ่าวเสมือนแต่ก่อนแต่กาลเป็นเยี่ยงนี้แล้ว บ่าวจักตัดใจจากคุณพระได้เยี่ยงไร” วิษณุยิ้มสู้ พลางพยายามจะป้อนน้ำ หยดทำท่าจะกิน แต่ก็สะอื้นด้วยความซึ้งเสียก่อน วิษณุถอนใจ หยดรำพันต่อ “บ่าวถึงเฝ้ารออยู่ที่นี่ ไม่เคยไปไหน โปรดอภัยบ่าวเถิดหนาที่จักต้องหยิบยืมร่างแม่คนนี้ เพราะมันเป็นทางเดียวที่บ่าวจักได้รับใช้ ได้สัมผัสกายกำยำหนั่นแน่นของคุณพระที่บ่าวเฝ้าถวิลหา”
หยดเบียดตัวเข้าหาวิษณุ เข้าไปกอดซบวิษณุ วิษณุสีหน้าอึดอัดแต่ก็สงสารหยดจับใจ กอดหยดไว้หลวมๆ
“หยุดร้องไห้เถิดหนา เวลานี้ฉันอยู่กับแม่หยดแล้ว ดื่มน้ำเสียเถิด น้ำหูน้ำตาเจ้าไหลเปื้อนหน้าหมดแล้ว”
หยดยิ้มสะอื้น มองอย่างภักดี ก่อนจะค่อยๆ ยอมรับขันน้ำในมือจากวิษณุ วิษณุแอบโล่งใจ แต่เก็บอาการพิรุธ
หยดกำลังจะยกดื่ม แต่แล้วเกิดทำน้ำในขันกระฉอก วิษณุมองหยดน้ำที่กำลังจะกระฉอก น้ำโดนตัวหยด หยดเกิดอาการแสบร้อน หยดรีบทิ้งขันทันที “โอ๊ย ช่วยด้วย ช่วยบ่าวด้วย”
หน้าห้อง ปาลตกใจได้ยินเสียงหยด
ในห้อง รินนอนดีดดิ้น วิษณุกระวนกระวายทำไงดี
“นี่มันน้ำอะไรเจ้าคะทำไมบ่าวถึงได้ปวดแสบปวดร้อน เยี่ยงนี้ คุณพระเอาน้ำอะไรมาให้บ่าวดื่มเจ้าคะ”