บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 13 หน้า 2
วิษณุยืนอึ้ง มองแววตาริน รู้สึกอึดอัด ทีมงานที่เดินขวักไขว่ หันมอง พากันงง.....เริ่มซุบซิบกัน
ภายนอกตึกวนาเทพ ปาลยังยืนอึ้งๆ เสียใจ มองตามรินไป น้อยใจที่รินพูดว่ารักวิษณุ
ปาลอึ้ง รินมองปาลตอบไปเสียงแข็ง
“ฉันชอบพี่ณุคนเดียวมาโดยตลอด ฉันไม่เคยชอบคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”
พายเรียก ปาลเลยหลุดจากภวังค์ “พี่ปาล อยู่ที่นี่เอง พายหาแทบแย่ มาหลบอะไรที่นี่คะ”
“เอ่อ คือพี่เจอตัวต่อต่อยน่ะ ก็เลยกลับเข้าไปหลบด้านในไม่ทัน”
พายมองหารังต่อ “ตัวต่อเหรอคะ...” พายจับมือปาลมาดู “ว้าย ทำไมบวมขนาดนี้ เจ็บมากไหม”
ปาลพูดแบบเหม่อๆ ไม่ได้สนใจแผลตัวต่อเลย “ไม่เท่า...... เอ่อ ผมไม่เป็นไร”
“แต่พายว่าไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม”
“ไม่ต้องหรอก แผลแค่นี้ เดี๋ยวกดเหล็กไนออก ประคบน้ำแข็งก็หายแล้ว”
“งั้น รีบกลับกองไปทำแผลดีกว่านะ” พายหน้าตาห่วงมาก จูงมือปาลรีบพากลับไป ปาลยิ้มเนือยๆ ปล่อยให้พายพาไป
หน้าห้องพักแต่งตัว บอล กิฟท์ ต้น เดือน และทีมงานที่อยู่แถวนั้นมองรินที่หมอบแบบทาสโบราณอยู่กับพื้น ดูน่ากลัวอึ้งๆ วิษณุแอบขนลุก “ริน! ริน เป็นอะไรรึเปล่า”
“พี่ต้น ดูรินสิคะ น่ากลัวจัง”
เดือนหันมองริน หน้าเบ้ “เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ”
รินกลายเป็นหยดในชุดเดียวกัน เหลียวมองทุกคนที่จ้องอยู่ แววตาเกรี้ยวกราด ก่อนกลบสายตาอ่อนลง
“เมื่อครู่ตอนไฟดับลมพัด รินเผลอวูบไปนิดเดียว ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่”
“งั้นค่อยๆ ลุกนะริน” วิษณุค่อยๆ ประคองหยดขึ้น หยดมองวิษณุอย่างอาลัยอาวรณ์
“คุณพระเจ้าขา บ่าวอยู่นี่ อีหยดกลับมาหาคุณพระแล้วนะเจ้าคะ”
ปาลกับพายเดินกลับเข้ามากองพอดี ปาลเห็นรินเกาะแขนวิษณุแน่น รินจ้องหน้าวิษณุมุ่งมาด จริงจังและขลัง
ปาลเบือนสายตาหนีจากภาพนั้น กำมือข้างที่ถูกตัวต่อต่อยแน่น
“ริน งั้นเดี๋ยวพาทีมงานกลับโรงแรมเลยนะ พี่ไปดูพี่จอมเค้านิดนึง”
วิษณุเอามือปลดแขนรินออก แล้วเดินไป รินชักสีหน้านิดหน่อย ก่อนมองตามวิษณุจนลับตา