บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 13 หน้า 3
“ความหวังครั้งใหญ่ที่กูเฝ้ารอชั่วชีวิตมาถึงแล้ว กูจักไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางกูอีกเป็นแน่”
เดือนหันมาแขวะริน “ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นทำไมล่ะค่ะ ทำงานสิคะ”
รินไม่สบอารมณ์ หันมามองเดือนตาขวาง เดือนเสียววูบ
ที่จอดรถ บรรยากาศเลิกกอง คนกรูขึ้นรถ หน่อย บอลวิ่งวุ่น จัดแจงผู้คน
“ถ้าไม่ติดอะไร ขึ้นคันไหนได้ขึ้นให้เต็มนะคะ วันนี้ไม่ต้องฟิกซ์รถใครรถมัน”
รินยืนมองรอบตัวอย่างเหวอๆ เพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง “ไปพี่ริน กลับโรงแรมกันพี่ เลิกเหวอได้แล้วพี่”
บอลมองริน ยืนหน้าตาหวาดระแวงอยู่ข้างๆ แต่ไม่ช่วยอะไร เลยจะลากแขนรินขึ้นรถไป แต่รินมองบอลตาแข็ง สะบัดแขนใส่ บอลงง “แหม หวงตัวกับน้องกับนุ่งน่ะพี่ ขึ้นรถไปพักพี่ไป เอาครับ คันนี้เต็มแล้วนะครับ โอเคไป ปิดประตู ออกรถ” รถตู้เคลื่อนออก หยดบนรถตู้ หันมองเรือนวนาเทพ ที่ค่อยๆ เล็กลง จนหายไปจากสายตา แล้วยิ้มมองตัวเองในกระจกอย่างมีแผนร้าย
ที่ห้องใต้ดิน หยาดยังทรุดกองอยู่กับพื้น พึมพำทั้งที่ยังไม่ได้สติ “พี่หยด..พอเถอะ..พี่หยด...”
เสียงหลวงพ่อ “เอ็งช่วยอันใดมันไม่ได้ดอก กรรมดีถูกบังสิ้นเสียแล้วในคืนเดือนดับนี้”
ตาที่หลับอยู่ของหลวงพ่อ หลวงพ่อนั่งวิปัสนา หลวงพ่อลืมตา สีหน้าหนักใจ
“กรรมของผู้ใดจักเป็นของผู้นั้น ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีกรรม จนกว่าจะถึงเวลาตื่นรู้เถิด..”
หลวงพ่อพูดจบก็ ต่อเทียนให้สว่างเพิ่ม
ภายในห้องริน รินมองกระจกสำรวจหน้าตา เนื้อตัวตัวเองอย่างสำรวจ มองเห็นน้ำหอมของพายบนโต๊ะเครื่องแป้งก็หยิบขึ้นมามอง ทำท่าเหมือนจะฉีด พายที่มองอยู่ ไม่ค่อยพอใจเบาๆ เดินเข้ามาหา
“ปกติรินใช้น้ำหอมด้วยเหรอคะ”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็คงจะเพราะ..คืนนี้ไม่ปกติกระมัง”
รินยิ้มให้พายในกระจกแล้วหยิบมาฉีดทั่วตัว แล้วทำท่าลุกขึ้นจะเดินออก
“คงจะมีอะไรที่พิเศษมากนะคะ รินถึงใช้น้ำหอมของพาย”
พายชักไม่พอใจนิดๆ รินยิ้มเยาะ แล้วยื่นขวดน้ำหอมคืนให้ “ของแค่นี้ ก็นึกว่าแบ่งกันใช้ จักเป็นอันใดเล่า”
รินจ้องพายตาขวาง พายอึดอัด ไม่สบายใจ รินตรงไปที่ประตูห้อง จะลุกออกหันมาหาพาย
“ข้าอยากได้ดอกรัก แถวนี้พอจะมีหรือไม่” พายครุ่นคิด งง “ที่สวนหลังโรงแรมอาจจะมีนะคะ”
“ขอบคุณ”