บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 20 หน้า 2
ภายในห้องพระ ปาลรวบตัวร่างหยดไว้ หยดดีดดิ้นอย่างแรง “ปล่อยกู ปล่อยกู”
ปาลผลักตัวหยดเข้าไปอยู่ในห้องพระ หยดตกใจ มองไปรอบๆ พระเต็มห้อง รินมีอาการร้อนชั่วคราว แต่พออยู่ในร่างรินก็ไม่ส่งผลอันใด “มึงก็รู้ ว่าคนเดียวที่ทำให้กูออกจากร่างนี้ได้ มันนอนรอเวลาตายอยู่”
“แม่เยื้อน..”
“และมันก็คงจะไม่มีทางฟื้นขึ้นมาขวางทางกูได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น ร่างของผู้หญิงที่มึงรักก็จักกลายเป็นเนื้อหนังของกู” ปาลนิ่งฟังอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะหมดหวัง ปาลมองไปทางพระ
“แม่หยด..เคยเชื่อในความดีบ้างไหม”
“มึงจัดให้กรูกราบไหว้รูปปั้นพวกนี้รึ” หยดพูดหน้าลอยๆ แล้วเดินไปประชิดปาล
“หากรูปปั้นพวกนี้มันช่วยกูได้จริง กูไม่ต้องรอคอยยาวนานมาถึงกาลนี้หรอก”
“เปล่า ผมแค่จะบอกว่าคุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร เพราะผมเชื่อว่าผมจะได้รินกลับมา เพราผมรู้ที่รินทำแบบนั้น ยอมให้คุณสิงร่าง ด้วยความเชื่อมั่นว่าคุณจะสำนึก ว่าคุณจะรู้สึก...”
ปาลพูดอย่างเจ็บแค้น หยดสะอึกหน่อยๆ แต่ก็ไม่สะทกสะท้าน
“ชีวิตของกู แม้นตอนเป็นวิญญาณก็ถูกสาปให้ติดอยู่ในเรือนจนกว่าจะสำนึก แม้นเมื่อได้ร่างมาก็จักถูกคนอย่างเอ็งลงโทษอีกรึ” ปาลจ้องตาหยด เพื่อคุยกับรินในนั้น “ริน... ถ้าคุณอยู่ในนั้น ตอนนี้ คุณเห็นแล้วใช่ไหม ว่าคุณเปลี่ยนอะไรทุกอย่างบนโลกไม่ได้ เพราะคนบางคนก็ไม่มีวันเปลี่ยน”
หยดแววตาสะท้าน เหมือนเป็นแววตารินมากกว่า ปาลกลั้นอารมณ์ แล้วหันไปพูดเสียงแข็งกับหยดต่อ
“ฉันจะไปอาผ้าห่มมาให้ แม่หยดอยู่ในนี้ไป จนกว่าฉันจะหาทาง พาร่างรินออกมาได้ก็แล้วกัน”
ปาลจะเดินไปที่ประตู หยดร้อนรน แต่มือยังถูกมัด ทำอะไรไม่ได้
“ไม่นะ มึงทิ้งกูไว้ที่นี่ไม่ได้ ไม่ๆๆ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้”
ปาลไม่สนใจจะเดินออก หยดหันไปเห็นฐานโคมไฟที่ประตู หยดวิ่งไป ใช้เท้าถีบฐานโคมไฟ ปาลหมุนลูกบิดจะเดินออก โคมไฟตั้งพื้นล้มฟาดใส่ตัวปาลเข้าอย่างจัง ปาลหน้านิ่ง
แม่เยื้อนนอนนิ่ง การผ่าตัดยังดำเนินไป หยาดวนวียนอยู่รอบเตียง
“แม่จ๋า....ฉันเสียใจเหลือเกิน พี่หยดปดฉัน ปดคุณพระ ทำร้ายแม่ริน ฉันเชื่อหมดหัวใจว่าครั้งนี้พี่หยดสำนึกผิด จึงไปกราบขอร้อง...ฉันทำร้ายพวกเขาเหล่านั้น”
“หยาด อย่าโทษตัวเองเลย” ยุพดีลุกมานั่งข้างหยาดในชุดสีขาว หยาดตกใจ มองไปยังเห็นร่างแม่เยื้อนนอนนิ่งอยู่บนเตียง “แม่...เหตุใดแม่มาอยู่ตรงนี้ นี่หมายความว่ากระไร”