บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 15 หน้า 5
10 เมษายน 2557 ( 11:46 )
3.7M
6
เขมชาติแววตาดีใจสุดๆ ดีใจมากๆ ”ผมสัญญา...ผมจะทำตามที่พูดไว้ ขอบคุณมาก...ขอบคุณที่ไว้ใจผม”
เขมชาติพุ่งเข้ามากอดสุริยงไว้อย่างแน่น..สุริยงตกใจนิดๆ ยกมือขึ้นจะดันออกแต่ก็ยั้งไว้..เอาน่า..ไหนๆก็จะสร้างความทรงจำใหม่ที่สวยงามแล้ว ..ก็ทำให้เต็มที่แล้วกัน .. สุริยงไม่กอดให้เขมชาติกอดไว้..ไม่รู้เลยว่าเขมชาตินั้นเปลี่ยนสีหน้าจากซาบซึ้งใจเป็นสาสมใจ!!
เอื้อเดินอยู่ที่มุมหนึ่งของธนาคาร...ดูนาฬิกาประมาณบ่ายสองโมงกว่า..จะโทร.หาสุริยง แล้วก็หยุดคิด
“ที่โน่นเก้าโมง..สงสัยจะกำลังคุยกับลูกค้า”
แล้วชายหนุ่มก็กดส่งข้อความแทน “การเดินทางเป็นยังไงบ้าง? ส่งข่าวด้วย Take care!” เอื้อกดส่ง แล้วก็คิดถึงสุริยง .. เหมือนมี Sense บางอย่าง
มุมหนึ่งของซูริคเห็นสุริยงเดินหน้าเครียดๆ หน้าตาไม่มีอารมณ์ร่วมกับวิวทิวทัศน์ด้านนอกแม้แต่น้อย ทันใดนั้นก็มีเสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น แชะ! สุริยงหันไปตามเสียง เห็นเขมชาติใช้มือถือถ่ายรูปอยู่
“ถ่ายทำไม?”
“ก็จะได้เห็นหน้าตัวเองไง” แล้วเขาก็ถ่ายอีก
สุริยงเอ่ยดุ “นี่พอได้แล้ว”
“อะ..ดูซะ คุณทำหน้าแบบนี้ตลอดเวลาที่เดินอยู่ด้วยกัน .. คุณคิดว่า พอผมหันมาเห็นหน้าคุณแล้วผมจะมีความสุขไหม?”
เขมชาติหันโทรศัพท์มาให้สุริยงดู .. ที่หน้าจอเป็นสุริยงหน้าเครียด และสุริยงหน้าดุ .. สุริยงเห็นแล้วก็ชะงัก..เออ จริงๆ สุริยงพยายามคลายกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้เครียดน้อยลง
“เวลาที่ผมนึกย้อนกลับมาถึงเวลานี้ หน้าคุณก็เป็นแบบนี้ตลอดเวลา” เขาชูรูปขึ้นอีกที .. ย้ำ “แล้ว..มันจะเป็นความทรงจำที่ดีไหม?”
สุริยงเห็นด้วยแต่ก็ยังมีฟอร์ม “แล้วจะให้ฉันทำหน้ายังไง?”
“ก็ทำหน้าให้มีความสุข จริงๆในใจอาจจะไม่สุขก็ได้ แต่ช่วยปั้นหน้าให้หน่อยแล้วกันนะ ผมจะได้สบายใจ”
สุริยงยิ่งรู้สึกอึดอัดๆ ทำหน้าไม่ถูก เขมชาติช่วยคิด ..
“เอางี้....ลองคิดถึงตอนที่มีความสุข..แต่ต้องเป็นตอนที่อยู่กับผมนะ .. โอเค...ตอนที่กลับมาเจอกันอีกทีอาจจะไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ... ก็คิดย้อนกลับไปตอนที่ “เป็นแฟน” กันก็ได้ คิดถึงตอนที่.... “เดินเป็ด” ไง”
สุริยงขมวดคิ้ว “เต้นเป็ด!”
เขมชาติยักคิ้ว “อือฮื้อ”