บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 5 หน้า 4
28 มีนาคม 2557 ( 14:08 )
3.7M
6
เขมชาติอารมณ์เสีย เอื้อมคว้าข้อมือสุริยงไว้มั่น กระชากกลับมา “ผมยังไม่สั่งให้ไป คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!!!”
เขมชาติจ้องหน้าสุริยงด้วยความโกรธแค้น เอาแต่ใจ
เกนหลง และเอื้อเดินมาตามทาง เกนหลงมองหาเขมชาติ และมองเห็นเขายืนอยู่ โดยไม่เห็นว่าอยู่กับสุริยง
เกนหลงยิ้ม และหันมาทางเอื้อ “เจอแล้วค่ะ”
เขมชาติยังจับมือสุริยงไว้แน่น สุริยงพยายามบิดมือออก “ปล่อย!!!”
แต่ยิ่งบิดเขมชาติก็ยิ่งดึงสุริยงเข้ามาจ้องหน้าในระยะใกล้ “ไม่ปล่อย!!!”
ทั้งสุริยงและเขมชาติอยู่ใกล้กันในระยะประชิดมาก..ทันใดนั้นเสียงเกนหลงก็ดังขึ้น “เขมคะ!”
เขมชาติทิ้งมือสุริยงอย่างไม่มีเยื่อใย สุริยงชะงักและสัมผัสได้ถึงความไม่แคร์กันอย่างรุนแรง เกนหลงเดินเข้ามาเธอไม่ได้เห็นการยื้อยุดกัน เพราะสุริยงยืนหันหลังให้
“หลบอยู่ตรงนี้นี่เอง”
เขมชาติหันมาตอบยิ้มๆ “ผมกำลังจะเข้าไป...” แล้วก็ชะงักกึก! เพราะสายตาเหลือบไปเห็นเอื้อเดินตามหลังเกนหลงเข้ามา เขมชาติมองค้าง จำได้ ชายคนนี้นั่งทานข้าวกับสุริยง
เขมชาตินิ่งไป สุริยงหันมาด้วยความแปลกใจ แต่คนที่แปลกใจมากกว่าคือเกนหลงและเอื้อที่เรียกขึ้นพร้อมกัน
“คุณสุริยง” “หนูเล็ก!!!” สองคนหันมามองหน้ากัน
เกนหลงมองเอื้อกับสุริยงด้วยความแปลกใจ เอื้อก็มองสุริยงกับเขมชาติด้วยความสงสัย
ส่วนเขมชาติมองเอื้อกับสุริยงด้วยความไม่พอใจ
สุริยงยืนมองทั้งสามคน..... อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
อรทัยดูนาฬิกาแล้วก็เงยหน้ามองไปทางที่เอื้อยืนอยู่เมื่อครู่แต่ไม่อยู่แล้ว
“พี่เอื้อหายไปไหน? จะได้เวลาขึ้นพูดอวยพรแล้วนะคะ” อัมพิกาช่วยมองหา
เอื้อหันมาถามเกนหลงด้วยความสงสัย “เกนรู้จักกับหนูเล็ก..เอ่อ..สุริยงด้วยหรือครับ?”
“ค่ะ คุณสุริยงเป็นเลขาของเพื่อนเกนค่ะ...” เกนหลงหันไปทางเขมชาติ “เขมคะ นี่พี่เอื้อรุ่นพี่เกนที่บอสตันค่ะ” เขมชาติชะงักนิดๆ “พี่เอื้อคะ...นี่เขมชาติ เจ้านายคุณสุริยงค่ะ”