บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27 ตอนจบ หน้า 4
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ก็นั่นแหละ ไม่ต้องห่วงครับ คนดูแลที่ผมส่งไป เขาไม่ใช่มิจฉาชีพ หรือ ฆาตกรโรคจิต แล้วผมก็ให้กุญแจเขาไว้ เขาเลยเข้าบ้านได้ และที่เขาไม่อยากเข้าไปทำบ้านตอนคุณตื่น เพราะไม่อยากรบกวนก็แค่นั้น”
สุริยงยังสำรวจรอบๆ “แต่ออกมาให้เห็นหน้าหน่อยก็ยังดี ไม่ใช่ทำเป็นโสนน้อยเรือนงามแอบมาทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดถูตอนเจ้าของบ้านไม่รู้ตัว”
เอื้อหัวเราะ คุยโทรศัพท์เดินเช็คความเรียบร้อยของงานเปิดตัวโรงแรมใหม่ไปด้วย..เห็นภาพความวุ่นวายเบาๆของการเตรียมจัดงานบางอย่าง ด้านหลังเอื้อมีผ้าม่านขนาดใหญ่ปิด หรือ ห้อย หรือ แขวนอยู่ มีคนเดินเข้า
เดินออก
“แต่อย่างน้อยโสนน้อยเรือนงามก็ไม่คิดทำร้ายใคร ทำให้เพราะความรัก ผมว่าก็โอเคนะ”
สุริยงแย้ง “มันก็โอเคค่ะ แต่ถ้าเป็นคนที่หนูเล็กไม่อยากเห็นหน้าต่อให้ดูแลดีแค่ไหน..หนูเล็กก็จะไล่กลับไป!!”
เอื้อชะงักนิด.. แต่ทำใจดีสู้เสือ “หนูเล็กก็น่าจะรู้ผมเป็นคนคิดรอบคอบ ถ้าผมเลือกที่จะส่งใครสักคนไปดูแลคุณ .. ผมก็ต้องเลือกคนที่ดีที่สุดอยู่แล้ว”
เกนหลงเดินเข้ามาทำให้มีคนเดินมาบอกเอื้อ “คุณเกนมาแล้วครับ” เอื้อพยักหน้ารับรู้และถือโอกาสตัดบท
“คุณเกนมาแล้ว ผมต้องเตรียมตัว มีบิ๊กเซอร์ไพรส์เกน แค่นี้ก่อนนะหนูเล็ก..โชคดีครับ” เอื้อวางสาย
สุริยงรีบเรียกไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเขาวางไปเรียบร้อย เธอเลยบ่นอย่างหงุดหงิด “คุณเอื้อทำตัวไม่น่าวางใจ” สุริยงคิด..สังหรณ์ใจว่า คนที่เอื้อส่งมาจะเป็น “คนคนนั้น”
พนักงานเดินเตรียมงานอยู่ เดินออกไปหลบไปอยู่หลังกันหมด เอื้อแตะกระเป๋าสูทสำรวจของข้างในว่าอยู่ดีแล้วก็ยิ้มพอใจ..เกนหลงเดินมาถึงพอดี
“เกนพร้อมแล้วค่ะ..ทีมงานบอกว่าเตรียมงานเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นักข่าวทยอยมาบางส่วนแล้ว เรารีบออกไปต้อนรับกันเถอะค่ะ”
“เดี๋ยวครับ..ยังไปไม่ได้” เกนหลงหันมางงๆ “คือ ก่อนไป พี่มีหนึ่งคำถามอยากจะถาม”
“ค่ะ”
“เกนจำได้ไหมว่า..คุณยายน้อยเคยให้เกนยืมเครื่องทองโบราณมาใส่กับชุดไทย”
“จำได้สิคะ เกนจะลืมได้ยังไง เรื่องสำคัญขนาดนี้”
เอื้อยิ้มเข้าทาง “..เกนคงไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว..เครื่องทองชุดนั้น มันขาดสิ่งหนึ่งไป เป็นสิ่งสำคัญมาก วันนั้นคุณยายไม่ได้ให้มา แต่วันนี้..ท่านมอบให้พี่..และให้พี่มามอบให้กับผู้หญิงที่คู่ควร”