บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27 ตอนจบ หน้า 5
เอื้อหยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋า เอื้อเปิดออกเห็นแหวนเพชรเก่าทรงเก๋ ดูเลอค่ามาก เกนหลงเห็นแล้วอึ้ง
“แหวนวงนี้..เป็นแหวนประจำตระกูลของเรา คุณตาสวมให้คุณยายในวันแต่งงาน และคุณแม่ก็สวมสลับกับแหวนแต่งงานที่คุณพ่อให้ คุณแม่มอบให้คุณยายน้อยก่อนท่านจะเสีย ให้ท่านเก็บไว้ให้พี่..จนกว่าพี่จะได้เจอผู้หญิงที่พี่อยากแต่งงานด้วย” เกนหลงพูดอะไรไม่ออก เอื้อพูดแบบตรงๆ ซื่อๆ
“และวันนี้ พี่ก็ได้เจอแล้ว มันอาจจะเป็นการขอแต่งงานที่เรียบๆ ง่ายๆ ตรงๆ ซื่อๆ ไม่มีการวางแผนอะไรมาก แต่มันมาจากความรู้สึกจริงๆ ของพี่” เขาคุกเข่าอย่างเท่ “พี่ขอเป็นคนดูแลเกนตลอดไป แต่งงานกันนะครับ”
เกนหลงน้ำตาร่วง..พยักหน้า “ค่ะ!”
ทันทีที่ได้ยินเสียงค่ะ เสียงเฮร้อง ดนตรี นกหวีด และ มากมายดังประสานกันขึ้นมา...เฮ!!!!!! เกนหลงตกใจ..ม่านที่ปิดไว้ ร่วงลงพื้นกราวววววววว!!! ทั้งดนตรี พนักงานที่มารอยินดี แขกร่วมงาน นักข่าว ยืนอยู่เต็มฮอลล์เล็กๆ หลังม่าน พจน์ อัมพิกา ไก่ ไข่ และทุกคนไชโยด้วยความดีใจ
“นี่มัน..อะไรกันคะเนี่ย .. คุณพ่อ!!”
พจน์ขยิบตาให้ แล้วก็หันไปเต้นเบาๆกับพนักงาน ดูพจน์น่ารักมาก เกนหลงหัวเราะชอบใจ นักข่าวรัวภาพไม่ยั้ง
“นี่หรือคะ ขอแต่งงานแบบเรียบๆ ซื่อๆ วางแผนขอแต่งงานซ้อนงานเปิดตัวโรงแรมใหม่..คิดแบบนักธนาคารใช่ไหมคะ?”
เอื้อหัวเราะ “ก็ นิดนึง”
“นี่ถ้าเกนปฏิเสธไม่หน้าแตกหรือคะ?”
“งั้นต้องรีบสวมแหวนก่อนเปลี่ยนใจ”
เอื้อกับเกนหลงหัวเราะพร้อมกันๆ เอื้อบรรจงสวมแหวนให้เกนหลงอย่างอ่อนโยน นักข่าวรัวภาพไม่ยั้ง เอื้อสวมแหวนแล้วก็สวมกอดเกนหลงด้วยความรัก...เกนหลงกอดตอบ..น้ำตาซึม คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ ทั้งสองคนหันมาทางแขกที่มาร่วมงานและนักข่าวที่รุมล้อมถ่ายรูปราวกับทั้งคู่เป็นซุปตาร์ พจน์ อัมพิกา ยิ้มด้วยความพอใจ
บรรยากาศอันสวยงามของสวิส สุริยงเดินมาตามทาง ด้านหลังเห็นเขมชาติค่อยๆเดินตามมาอย่างระมัดระวังไม่ให้เห็น
“จะไปไหนของเขา?”
สุริยงยังเดินไปอย่างมีจุดมุ่งหมาย คนตามก็เดินตามมาอย่างระมัดระวัง..ด้านหลังเห็นว่ามีคนเดินตามมา ในมือคนนั้นถือถุงใส่ผลไม้มาด้วย