บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 14 หน้า 3
“ว้าย ขอโทษค่ะ” / “อุ๊บ ขอโทษครับ” สาลินและคุณชายรองขอโทษพร้อมกันแล้วถึงเห็นหน้าชัด สีหน้าขอโทษกลายเป็นบึ้งใส่กัน พูดพร้อมกันอีก “นี่คุณ เดินประสาอะไร / นี่เธอ เดินประสาอะไร” ทั้งคู่ชะงักไป
“ฉันก็เดินธรรมดา คุณน่ะแหละ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“เธอน่ะซี จู่ๆ ก็หมุนตัวขวับมา นี่ฟุตบาทนะ ไม่ใช่แคทวอล์ก”
“นี่คุณมาทำอะไรแถวนี้”
“ฉันมากินข้าวแถวนี้ ไม่ได้มาหาเธอแล้วกัน นี่รถฉันอยู่ตรงนี้” คุณชายรองก้าวไปที่รถ แล้วเปิดประตูรถด้านหน้าข้างผู้โดยสารให้ สาลินอึ้ง คุณชายรองมองหน้าสาลิน “ขึ้นรถซี ฉันจะไปส่งที่ห้องสมุด”
“เรื่องอะไรฉันต้องขึ้น ฉันเดินมาได้ ก็เดินกลับเองได้”
คุณชายรองขมวดคิ้ว กอดอกเอียงคอมอง “ทำไม เธอกลัวอะไร”
“ฉันกลัวเป็นหนี้บุญคุณใคร”
“อย่ากลัวเลย เพราะตอนนี้เธอก็เป็นหนี้ฉันอยู่แล้ว”
“ใครเป็นหนี้อะไรคุณ พูดมานะ”
คุณชายรองเกาะประตูรถที่เปิดอ้าไว้ พูดช้าชัด “ก็ใครล่ะที่เสื้อเปียกฝนจนมองเห็นทะลุปรุโปร่งถึงเนื้อใน” สาลินหน้าแดง ยกสองมือปิดทรวง ร้องกรี๊ดวี๊ดหนึ่ง “จนฉันต้องเสียสละเสื้อให้ใส่”
“ไม่ต้องมาเท้าความ แล้วฉันเป็นหนี้อะไร”
“นี่เธอความจำเสื่อมหรือ เสื้อฉันยังอยู่กับเธอ”
สาลินทำตาโตเพราะลืมเสียสนิท “อุ๊ย ตายจริง”
“อ้อ เธอลืมจริงๆใช่ไหม”
สาลินเชิด “ใครบอกว่าฉันลืม ฉันเอาไปซักแห้งอยู่ เสร็จเมื่อไรฉันเอาไปคืนเองแหละ” สาลินสะบัดพรืดไป พูดลอยลมมา “งก!”
คุณชายรองมองตาม ทั้งขำทั้งโมโห แล้วตามไปจับมือของสาลิน “ว่าฉันงกเหรอ คราวที่แล้วก็ว่าฉันงกสมบัติเสด็จ”
“กรุณาปล่อยมือฉัน”
“งั้นถอนคำพูดก่อน”
“ถอนยังไง”
“ขอโทษฉันก็ได้” สาลินหน้าเชิด “พูด” สาลินยังหน้าเชิ่ด “ไม่พูดใช่ไหม งั้นขึ้นรถ” คุณชายรองดึง สาลินมาที่รถ
“จะพาฉันไปไหน”
“ฉันงกอย่างที่เธอว่าจริงๆ ฉันต้องการสูทคืนเดี๋ยวนี้”
“มันอยู่ที่ร้านแถวห้องสมุด”