บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 14 หน้า 4
“ดี ฉันจะไปห้องสมุดกับเธอ” คุณชายรองเปิดประตู ดึงสาลินให้เข้าไปนั่ง “อย่าหนีออกมานะ ไม่งั้นฉันเอาเรื่องเธอถึงบอสฝรั่งของเธอแน่ว่าเธอขโมยสูทฉัน” สาลินพูดไม่ออก คุณชายรองขึ้นรถ
รถคุณชายรองแล่นผ่านคุณชายเล็กที่ยังหลบอยู่หลังมวยมณี ที่กำลังเลือกของดองที่รถเข็น คุณชายเล็กให้ผมมวยมณีเป็นที่บังหน้า “ไปด้วยกันเลยแฮะ”
เสียงแหบห้าวดังขึ้น “นี่ตัว”
คุณชายเล็กชะงักหันมาเจอทรวงยัดฟองน้ำตรงหน้า คุณชายเล็กเพิ่งสังเกตว่าสาวมวยโตนั้นสูงกว่าตน คุณชายเล็กค่อยๆเงยหน้าดู เห็นลูกกระเดือกแหลม หน้ากร้าน รองพื้นหนา ปากวาดเอิ่บอิ่ม คิ้วโค้งวงจันทร์เป็นเส้นเดียว เขียบขอบตาเซกกั้นไลน์ ขนตาปลอมใส่ทั้งล่างบน กระพือไหว คุณชายเล็กผงะถอย
มวยมณีกระพริบตาถี่ค้อนคม “ตามเค้ามาตั้งแต่ร้านเสียโป อยากเสียตัวเหรอ ไอ้เกลอ”
คุณชายเล็กโบกมือปฏิเสธวุ่น
คุณชายรองตามสาลินเข้ามาในห้องสมุด คุณชายรองมองไปรอบๆ อย่างพอใจสถานที่
สาลินหันมามอง “รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันไปที่ร้านซักแห้ง ไม่เกินสิบนาที”
“ไม่ต้องไปไหนหรอก วันหลังฉันจะแวะมาเอาเอง”
“ถ้าอย่างนั้นมาส่งฉันทำไม”
“ก็อยากรู้ว่าเธอทำงานเป็นบรรณารักษ์จริงๆ น่ะซี ไม่ใช่เป็นสาวเสิร์ฟหรือเด็ก....เลี้ยงแกะ”
สาลินหน้าเชิด “เมื่อรู้แล้วก็กลับไปได้”
“หนังสือเยอะดีนะ ขอฉันดูหนังสือหน่อย เผื่อจะยืมกลับไปอ่านบ้าง”
“ต้องเป็นสมาชิก”
“ก็สมัครให้ฉันซี” คุณชายรองเดินเข้าไปในโถงไม่สนท่าทีขัดใจของสาลิน
มุมหนึ่งของห้องสมุด คุณชายรองกำลังสำรวจหนังสือตามชั้น จิตริณี ลลิตาและบราลีเดินผ่านมาพอดี แว่นยังนั่งประจำที่อยู่แถวนั้น
“โลลิต้า กลิ่นปลาร้าเธอยังหึ่งเป็นต่อนๆ อยู่เลยนะ”
“ฉันแปรงฟัน ล้างปาก กวาดลิ้นแล้วนะ ไม่เชื่อลองดม”
ลลิตาพ่นลม บราลีหันหน้าลลิตาไปทางแว่น “เป็นยังไงนายแว่น”
แว่นทำท่าเหมือนจะเป็นลม “เกินพรรณาครับ คงไม่ได้ทานไปแค่ต่อนเดียวแน่ ๆ”
จิตริณีมองเลยไป เห็นคุณชายรองยืนเลือกหนังสืออยู่ “เดี๋ยวค่ะ ผู้ชายคนนั้นคือ หม่อมราชวงศ์ กิตติราชนรินทร์ วุฒิวงศ์ ใช่ไหมคะ”