บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 33 หน้า 2
ร้านหรู คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงทานอะไรไม่ลง มือมองสร้อยข้อมือนิ่ง คุณชายรองทานอย่างเนือยๆ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงตัดสินใจพูด “เอ้อคุณรองคะ หญิงมาคิดๆ ดูแล้ว หญิงคิดว่าหญิงควรจะเสียสละ หญิงทนไม่ได้ที่คุณรองจะต้องมาอุทิศชีวิตทั้งชีวิตเพื่อหญิง”
ดวงตาคุณชายรองสว่างวูบหนึ่ง ยิ้มนิดๆ คิดถึงภาพสาลินกำลังผงะหนีไฟเข้าในอ้อมอกคุณชายรอง “ผมอุทิศชีวิต เพื่อคนที่ผมรักได้เสมอ”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงตาเขียวและยิ้มวิงวอน “แต่หญิงคงทำขนาดนั้นไม่ได้”
“หญิงกำลังจะบอกอะไรผมเหรอครับ”
“หญิงจะปล่อยให้คุณเป็นอิสระไงคะ”
คุณชายรองตกใจ “อะไรนะครับ นี่หมายความว่าหญิงจะเลิกกับผมงั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“หญิงเคยบอกว่าหญิงรักผมยิ่งกว่าทุกสิ่งในโลกไง”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงโพล่งออกมา “ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง หญิงคงไม่ทิ้งคุณรองไปแต่งกะอัศนีย์หรอกค่ะ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงหลุดบทที่เตรียมมา แล้วยกมือปิดปากชะงักไป
คุณชายรองนิ่งอั้นมองดูมีอาการคล้ายตะลึงตกใจ แต่ที่จริงดีใจสุด “หญิง หญิงพูดอะไรออกมา”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงอึกอัก แล้วมีท่าทีเป็นอะไรเป็นกัน ลดมือลงจากปาก ยืนขึ้นช้า ๆ สายตาทวงท่ากลายเป็น
นางร้ายมหากาพย์ คุณชายรองลุกตาม “หญิงพูดความจริงไงคะ”
“แล้วหญิงกลับมาหาผมทำไม”
“หญิงกลับมาหาคุณรอง ก็เพราะหญิงเวทนาความจงรักภักดีของคุณรองเท่านั้น”
คุณชายรองร้องเหมือนขมขื่นประชดประชัน “โอ....หญิงเวทนาความจงรักภักดีของผม หญิงคิดกับผมแบบนี้หรือ”
“แต่ว่ากันตามจริง คุณรองก็ไม่ได้จงรักภักดีอะไรกับหญิงนักหนา เพราะคุณรองยังมีแม่บรรณารักษ์นั้นอยู่อีกคน”
“ตอนนี้ ผมมีคนคนเดียวเท่านั้นในหัวใจผม” คุณชายรองหมายถึงสาลิน นึกย้อน
คุณชายรองเป่านิ้วมือให้สาลิน และ สาลินปรนนิบัติต่างๆ ที่บ้านเช่า
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยิ้มหยันเข้าใจว่าเป็นตัวเอง “คำพูดพวกนี้เปลี่ยนใจหญิงไม่ได้หรอก”
คุณชายรองทำหน้าเศร้า ที่จริงสมเพช
ที่ร้านอาหาร สาลินเดินกลับเข้ามา ถือถุงใข่นกกระทามาด้วย พบว่าคุณชายเล็กอันตรธานไปเสียแล้ว จิตริณีนั่งอยู่แทน “อ้าวคุณจินนี่ แล้วคุณพลไปไหนล่ะคะ”
“ไม่ทราบค่ะ ฉันเห็นแต่คุณชายเล็ก”
“คุณชายเล็ก มาด้วยเหรอคะ”
“ค่ะ....แต่ตอนนี้กลับไปแล้ว ฝากบอกคุณว่าคุณพลก็กลับไปด้วย”
“แปลก น่าจะบอกลาฉันก่อน”