บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 33 หน้า 4
“สาลินสอนอะไรผมหลายอย่าง สอนเรื่องการขอโทษ การให้อภัย การให้ และการรับที่หญิงไม่รู้จัก”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยืนนิ่ง ยกมืออุดหู “พอ...เลิกพูดซะที” สร้อยไข่มุกที่ข้อมือห้อยวาววับ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงชะงักมองดู ดวงตาเปลี่ยนเป็นแค้น เอามือกระชากมันออก มุกร่วงกราวกระจัดกระจายไปรอบทิศ ผู้คนร้องอุทาน “ขอให้เราสองคนขาดจากกันเหมือนสร้อยจอมปลอมเส้นนี้”
คุณชายรองยิ้มก้มศีรษะกรายมือให้ ค้อมตัวอย่างต่ำ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงสะบัดออกไป บรรดาผู้คนมองตามซุบซิบกันแซ่ด คุณชาบรองมองแล้วยิ้มให้ บรรดาเจทเซททั้งหลายหน้าม้านเมินไป
ทางเดินในห้าง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเดินออกมา สีหน้าเจ็บปวด น้ำตาค่อยๆ ไหลพราก คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงทรุดลงนั่งร้องไห้ออกมาแล้วค่อยๆ ลุกขึ้น หน้าเชิดขึ้นอีกครั้ง เดินตรงไปอย่างทระนง สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้น
ร้านผ้าไหม ศุภรชนแก้วกับคุณชายรอง “ตกลง แผนลวงของแกก็ประสบความสำเร็จ ยายก้อยแสดงธาตุแท้ออกมาจนได้”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นละครโรงใหญ่ของแกน่าจะจบลงเสียที”
“แกอยากให้จบงั้นเหรอ”
“ใช่ซีวะ เพราะตั้งแต่ที่ฉันร่วมเล่นละครกับแกวันนั้น หญิงกลางตัดสัมพันธ์ฉันถาวรไปเลย ทุกวันนี้โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”
ก่อนหน้านี้ ที่ร้านผ้าไหม ศศิรัชนีกับสาลินเดินเข้ามาไกลๆ ตรงมาที่ร้านคุณชายรอง ศุภรชะเง้อมอง
“ตกลงตามนั้นเพื่อน มาแล้ว แกต้องเล่นให้สมบทบาทนะ”
“เออ...น่า ฝีมือระดับนี้แล้ว ว่าแต่หญิงกลางจะไม่เกลียดฉันนะ”
“ถึงเกลียด แกก็ไปสารภาพความจริงทีหลังก็ได้น่า”
ศศิรัชนีกับสาลินเดินเข้ามาในร้าน ต้องชะงักไปเพราะ ศุภรกำลังหัวเสียใส่คุณชายรอง “ไม่ได้ แกจะมาใช้รถของฉันไม่ได้ นั่นมันรถส่วนตัวของฉัน
“โธ่..... ศุภร เห็นใจหน่อยเถอะว่ะ ฉันขับรถบุโรทั่งของแกไปกระทรวงทีไร ถ้ารถไม่ตาย ก็แล่นเป็นเต่าคลาน ฉันทำงานสายทุกที”
“ก็เรียกแท็กซี่ซีวะ” ศศิรัชนีกับสาลินมองหน้ากัน
ศุภรตามมาจับมือศศิรัชนีไว้ คุณชายรอง สาลินตามมา
“ไม่มีอีกต่อไปแล้วค่ะ ฉันควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ควรมาคบกับนักธุรกิจหน้าเลือดอย่างคุณ ลาก่อนค่ะ” ศศิรัชนีสะบัดไปทันที สาลินตกใจ คุณชายรองหน้าสลด