บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 10
ห้องนั่งเล่นตำหนักเล็ก คุณชายรองและคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยังจมอยู่ในห้วงรักเหวลึก สาลินอ้าปาก ดวงตาโตจากไข่เป็ดเป็นไข่ช้าง คุณชายรองถอนออริมฝีปาก คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงซบแก้มแนบแก้ม ดวงตาปรือมองข้ามไหล่คุณชายรอง เห็นสาลินยืนเป็นภาพย้อนแสง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเบิกตากว้าง สาลินยืนตะลึง คล้ายพจมานในบ้านทรายทอง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงร้องอุทาน ผลักคุณชายรองออก ขยับถอย คุณชายรองงงหันมา เห็นสาลินก็ลุกขึ้นดึงคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงขึ้นยืนตาม
สาลินเพิ่งเห็นหน้าคุณชายรองและคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงชัด “คุณ”
คุณชายรองขมวดคิ้วจำได้ แต่ไม่สามารถนึกสาเหตุได้ในสามโลกว่าทำไม ยายเด็กปากจัดจึงมายืนอยู่ตรงนั้น สาลินปล่อยชะลอมหลุดมือ หล่นแปะบนพื้น
คุณชายรองขมวดคิ้ว เพิ่งแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด “นี่เธอ ยายเด็กถ้ำมอง”
“คุณชายขี้เก๊ก”
“นี่มาถ้ำมองฉันอีกแล้วเหรอ”
สมองสาลินคิดอึงอล เห็นคุณชายรอง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงตรงหน้าเป็นภาพนิ่ง มีลูกศรชี้คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงและคำบรรยาย “คุณหญิงเทโพ”
“สามีคุณหญิงก้อย เป็นอภิมหาเศรษฐี ชื่อ อัศนีย์ เถลิงการ” สาลินทำหน้าอี๋
คุณชายรองมีลูกศรชี้ ตัวอักษร “ขี้เก๊ก” “บ้ากาม” “เป็นชู้กับเมียชาวบ้าน” สาลินทำหน้าอี๋มากกว่าเดิมสิบเท่า คุณชายรองผละจากคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงก้าวมา คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงนั่งลงไขว่ห้างวางท่าสง่า ไม่ได้อาย แค่แปลกใจ จรวยแหวกดอกไม้ที่แจกันใหญ่มองอย่างงงๆ
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“มาทำอะไรที่นี่ ถามได้ นี่บ้านฉัน”
“นี่บ้านคุณ....หมายความว่าคุณคือ...”
“แล้วเธอล่ะมาทำอะไร”
“มาหาหม่อมอำพัน”
“มาหาหม่อมแม่”
สาลินทำตาปริบๆ เหมือนจะหายใจไม่ออก “มะ...หม่อมแม่”
คุณชายรองมีลูกศรชี้ “ลูกชายหม่อมอำพัน” “คงไม่ใช่คนนี้นะ”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงปรายตาดูชะลอมผลไม้ แล้วยิ้ม “หม่อมแม่คุณรองมีญาติเป็นชาวบ้านนอกด้วยหรือคะ”
สาลินทำตาปริบๆ “บ้านนอก ?” สาลินมองดูชุดที่ใส่ก็เห็นว่ารวยหรู แล้วเห็นชะลอมก็กลิ้งอยู่ก็รู้ว่านี่เอง แล้วหยิบ