บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 10 หน้า 4
14 ตุลาคม 2558 ( 09:49 )
10.2M
“ว้าย อะไร”
“เสียงเปรตวันทอง”
“ตำหนักเล็กนี่” ศรีจิตรารำพึง
หน้าตำหนักเล็ก คุณชายรองยังคงยืนมองตามรถคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง สาลินก้าวมาเหนือเทอเรซ ทำหน้าแหยะใส่หลังคุณชายรอง แล้วเดินทำไม่รู้ไม่ชี้กลับตำหนักใหญ่ คุณชายรอง เหลือบไปเห็น โทสะพลุ่งขึ้น ก้าวพรวดตามไป
สวนตำหนักใหญ่งดงาม มีรูปปั้นกรีกเป็นระยะ ถัดไปเป็นซุ้มไม้เลื้อย ใกล้น้ำพุที่พุ่งเป็นสายงดงาม
สาลินเดินฉับๆมา คุณชายรองตามมาทันคว้าข้อมือไว้ แล้วกระชากจนสาลินหันมาประจันหน้า “หยุดเดี๋ยวนี้นะ แม่ตัวดี”
“คุณน่ะซี นายตัวร้าย” สาลินสะบัดมือ คุณชายรองยังคงจับไว้เดี๋ยวหนึ่งแล้วปล่อย สาลินถอยไป นวดข้อมือป้อยๆ
“มันกงการอะไรของเธอที่ต้องมาแส่เรื่องฉัน แม่นักถ้ำมอง”
“ฉันไม่ได้ถ้ำมอง คุณต่างหากพวกชอบโชว์”
“นี่มันบ้านของฉัน แล้วก็มุมลับตา”
“ถ้าลับตาจริง ฉันก็คงโผล่เข้าไปไม่ได้”
คุณชายรองขบกราม “นี่เธอก่อเรื่องอะไรไว้รู้ไหม”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ว่าคนที่เล้าโลมผู้หญิงกลางวันแสกๆ อยู่บ่อยๆ เป็นคนที่ขับรถสาดโคลนใส่ฉันสองหน เป็นคนปากจัดด่าฉันเสียๆ หายๆ เป็นคน” สาลินเน้น “ที่พี่สาวฉันต้องแต่งด้วย”
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าแม่นักถ้ำมองเป็นกิจวัตร ราดน้ำรดกางเกงฉันถึงสองครั้ง แถมยังเถียงคำไม่ตกฟาก จะเป็น...” คุณชายรองเน้น “น้องสาวคนที่ฉันต้องแต่งด้วย”
สาลินทำหน้าแสยะ “อ้อ รู้ตัวเหมือนกันหรือ ว่าคุณต้องแต่งงาน”
“งั้นก็รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้อยากแต่งกับพี่สาวเธอเลย”
“ฉันก็ไม่อยากได้คุณมาเป็นพี่เขยเหมือนกัน”
“อ้อ ไม่อยากได้ฉันเป็นพี่เขย แต่วิ่งวุ่นเอาของกำนัลมาให้จนถึงที่”
สาลินเกือบเต้นแล้วคิดตอบโต้ “นั่นเขาเรียกว่าน้ำใจ เพราะแถวบ้านฉัน ทุกคนมีน้ำใจไมตรีต่อกัน โอเค ฉันผิดเอง”
“รู้ตัวก็ดี”
“ฉันผิดเอง ที่อยู่แต่ที่ที่มีแต่คนดี เลยคิดว่าโลกนี้มีแต่คนดีไปหมด”
คุณชายรองแทบเต้นบ้าง ขยับมาใกล้ “เธอ ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ฉันขอโทษ”
“ดี”