บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 5
ในรถคุณชายรอง คุณชายรองดับเครื่องรถหันมาหาคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงที่ดูคล้ายเปล่งแสงจากตัวได้
“วันนี้ไม่ทานร้านเดิมล่ะคะ”
“ไม่ล่ะครับ ไม่อยากเจอยายเด็กกะโปโลคนนึง เถียงคำไม่ตกฟาก น่ารำคาญ” ผมปอยหนึ่งของคุณชายรองมาปรกหน้าผาก คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเอื้อมมือมาปัดผมให้เข้าที่ แสงพลอยหัวแหวนวูบวับ “หญิงใส่แหวนวงนี้ ทุกวันเลยเหรอครับ”
“ทำไมถามอย่างนั้นคะ หญิงแทบไม่เคยถอดแหวนวงนี้ออกจากนิ้วต่างหาก”
“ทั้งๆที่แหวนวงอื่นของหญิง ราคามากกว่านี้เป็นสิบเท่า”
“ของที่คุณรองให้หญิงมีค่ามากกว่าสิ่งใดค่ะ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยิ้มหยาดเยิ้ม
“แต่แปลก วันก่อนๆ ที่ผมพาหญิงไปทานข้าวที่สยาม ไม่ยักเห็นหญิงใส่แหวนวงนี้”
“อ๋อ...หัวแหวนมันคลอน หญิงเอาไปให้ช่างดูน่ะค่ะ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงโกหกอย่างไม่มีพิรุธใดๆ
คุณชายรองยิ่งซาบซึ้ง กุมมือคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง “ขอบคุณหญิง ขอบคุณ” คุณชายรองจูบมือคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง
ที่นอกรถ สาลินนั่งยองๆดูป้ายทะเบียนรถ เทียบกับที่จดไว้ในสมุดเล่มเล็กประจำกระเป๋าถือ แล้วหน้าเคร่งลุกขึ้น “ฮึ ใช่จริงๆ”
คุณชายรอง ลดมือคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงลง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงมองอย่างยวนยั่ว คุณชายรองโน้มตัวไปใกล้จูบที่ริมฝีปากแผ่วเบา สาลินมองเข้าไปในรถ คุณชายรองยังคงจุมพิตคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเนิ่นนาน
สาลินตาโตเท่าไข่ห่าน คุณชายรองถอนริมฝีปากออก จูบผมคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง ดวงตาทอดมาด้านหลังรถ สาลินตกใจรีบนั่งยองๆพรวดลงไป
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงผลักคุณชายรองออกเบาๆ ดวงตาวาววาม “คุณรองน่ะ ชุดหญิงยับหมด ลงไปเถอะค่ะ”
“ครับ”
สาลินนั่งยองๆหลบอยู่หลังรถ มีเสียงปิดประตูรถ เสียงเดินห่างออกไป สาลินถอนใจลุกขึ้น มองซ้ำเข้าไปในรถ เห็นว่าในรถว่างเปล่าก็ถอนใจเฮือก ดึงเสื้อปัดกระโปรงแล้วขยับถอยเข้าชนอะไรอย่างหนึ่ง “ว้าย” สาลินหมุนตัวขวับมาดู พบว่าคุณชายรองอยู่ตรงหน้าในระยะประชิดก็ผงะ คุณชายรองคว้าข้อมือไว้ คุณชายรองมองอย่างเอาเรื่อง สาลินอ้าปากค้าง “คุณ!” สาลินสะบัดมือ แต่คุณชายรองไม่ยอมปล่อย สาลินสะบัดอีก คุณชายรองปล่อยมือ สาลินเกือบหัวทิ่ม